Sarek: september 2017

Dinsdag 5 september:

Op korte tijd een tweede keer een reis tot voorbij de poolcirkel . Eerst met mijn vrouw stukje kungsleden gelopen tussen Kvikkjokk en Saltoluokta.
Na drie dagen thuis opnieuw de deur uit om dan de volgende dag tegen de avond mijn tent neer te planten iets voorbij de hut in Kvikkjokk. Gelukkig dat de terugrit wat dat betreft iets sneller zal verlopen (dacht hij toen).
Het soms lang wachten onderweg heeft mijn stemming wat verbrodt.



Amper beweging en dan lijdt een mens kou en beginnen in zijn hoofd tijdens de wachtperiode allerhande spookgedachten te dwalen en krijgt het sombere weerbericht een nog wat donkerder kleur. Het ging met een vlucht richting Stockholm-Bromma. Nog verschillende uren moeten wachten eer ik de nachttrein in kon.
Die met vertraging aan zijn reis richting noorden begon. In Boden  gelukkig vrij snel een bus te pakken naar Jokkmokk waar ik me opnieuw voor verschillende uren zoet mocht houden eer een volgende bus mij tot Kvikkjokk reed.
Onderweg , op dezelfde plaatsen als 14 dagen geleden houdt de chauffeur halt, om naast de post ook nog eens een praatje te maken met een mens die anders amper volk zou ontmoeten.
In de bus zit buiten mezelf een jong meisje, helemaal uit de VS.
Ze was deel van een groep en heeft tijdens een stormachtige nacht, bijna afscheid moeten nemen van haar tent die enigszins gehavend de wind amper heeft overleefd.
Ze waren samen aan het traject Hemavan-Kvikkjokk begonnen. Een Kungsleden stuk zonder hutten.   Dat heeft ze dan maar geskipt en naar kvikkjokk doorgereden om vanaf daar verder naar het noorden te trekken. Zo indien nodig terug te kunnen vallen op het huttensysteem mocht het weer tegen zitten. Ik weet niet wat er van aan is maar in augustus kwam ik iemand tegen die mij verzekerde dat, als ik het traject Hemavan-Kvikkjokk zou willen lopen ik het van noord naar zuid moet doen omdat je anders voor de uitzichten steeds achterom moet kijken.
We lopen samen tot de hut. Ik loop een kort stuk verder om dan langs het pad mijn tent op te zetten. De wind is weggevallen en de avondzon priemt her en der door het geel wordend bladeren dek.
Kook mijn potje en tegelijk begin ik al wat vriendjes te maken.

Tegen de avond jaag ik diegene die zich in mijn tent hebben geïnstalleerd over de kling.
Mijn muggennet heb ik thuis gelaten.
Geleidelijk aan begin ik mij mentaal voor te bereiden. Herschik mijn rugzak.
Het merendeel van het eten voor 12 dagen verhuist naar de bodem van de rugzak. Ik maak een klein pakket voor twee dagen dat wat hogerop in de rugzak zijn plaats krijgt.
Dit jaar geen toerbrood. Ik eet deze keer doorheen de dag een mix van noten en gedroogd fruit (200 gram) aangevuld met een pakje sultanakoeken (45 gram).
Die zijn stevig genoeg om al dat rugzak geprop te overleven.
Probeer de gedachte los te laten dat ik er vrij zeker van ben dat ik mijn donsjas had meegenomen en in mijn handbagage had gestoken maar ik heb hem sinds de bagagecontrole niet meer heb gezien.
Ik kijk uit naar morgen.
De stippellijn op de kaart doorheen Njoatsosvagge had ik al jaren in het oog. De komende dagen loop ik ze helemaal af tot Sarvesvagge.

Woensdag 6 september:

Ik heb mijn tent opgezet net boven de boomgrens noordelijk van Parek langs een riviertje.
Met een stapel stenen zodat ik een primitieve stoel heb om de stramme knieën te sparen.

Er zijn hier in de buurt nog wel meer vlakke plekken te vinden. Net niet hoog genoeg dat het merengebied in beeld komt. Een passant die mij tegemoet komt en iets verderop zijn tent opgezet heeft vertelde dat vrijdag, toen hij aan zijn tocht begon, alle berken nog groen kleurden.
Deze morgen was ik tegen 7 uur al op stap. Het valt op dat het ochtendlicht al vroeg verschijnt en heel geleidelijk de nacht doet verdwijnen. Het is volle maan, dat maakt dat het nooit echt donker is geworden. Ik kreeg wat waarschuwingen mee van een stel vissers die in de afdaling waren naar Kvikkjokk.
Veel helikopterverkeer in de lucht.
Geen idee of toeristen worden vervoerd of dat ze al bezig zijn met het verzamelen van de rendieren. Voor Parek de eerste doorwading. De houten driehoeken liggen en nog steeds. Echter niet bruikbaar om de oversteek droog te maken. De neopreen sokken zijn iets te kort en ik voel het water binnen dringen. Heel erg benieuwd hoe dit systeem gaat werken.

De stenen zijn glibberig en de algengroei verraadt dat het water hier toch niet heel proper is. Ik maak nog een kort tochtje in de buurt om enigszins opgewarmd de tent in te duiken.
Over het algemeen is het een sombere dag geweest met een zuinige zon.

In het verleden had ik mij negatief uitgelaten over het traject noordelijk van Kvikkjokk maar de tocht doorheen het bos is mij beter bevallen dan verwacht. De herfstkleuren zitten er zeker voor iets tussen.

Donderdag 7 september:

"Krijg meer dan je verwacht."
De zware lucht bij het wakker worden verdampt tot slierten mist die de hellingen draperen.
Wat een ochtend om zo aan mijn dag te beginnen. Ik kijk vandaag terug op een heerlijke dag over een heel gevarieerd spoor.

Van een uitbundig, met steenmannetjes gemarkeerd spoor. Een tijd blauwe verfstrepen die ook iets willen vertellen. Tjievrajagasj steek ik over via een sneeuwbrug.
Bij Sahkok nemen de markeringen van een scouter trail hun taak over tot  de renvaktarstuga naast de Ruopsokjahka.

Het wandelspoor blijft wat hoger op de helling.
Ik zie aan de overkant van de rivier een spoor dat langs de rivier omhoog gaat. Vermoedelijk richting Luohttolahko.
Dat plateau is voor achter een paar dagen.
Te gecharmeerd door wat foto's van het merengebied tegen het eind bij de overgang naar Sarvesvagge blijf ik in de vallei.

Her en der is af en toe nog een spoor zien maar dat is meestal niet door mensen gemaakt maar door de rendieren die zich ook liefst niet door wilgen bosjes willen wringen of, als het kan, ook niet met natte voeten willen lopen. Ik moet geregeld mijn route bijsturen en werk mij zo geleidelijk richting Vuobmegiehtje. Geen enkel spoor dat ik voor lange tijd heb kunnen volgen.
Het is 15u, nog vroeg maar ik besluit mijn dag te beëindigen aan een vlak stukje naast de Balgatjahka.

Ik zit op schema, waarom beginnen jagen.
Morgen hoop ik bij het eind van de vallei te zijn.
Het terrein daar zal vermoedelijk gemakkelijker lopen.
De dag erna wil ik op Luohttolahko kamperen.
Ik ben niet de eerste die hier is geland, afgaand op wat stenen die een kampvuur markeren.
Er zijn hier nog wel meer drogere plekken te vinden voor een tent. Spoel mijn schoenen grondig uit om te vermijden dat kleine steentjes de neopreen sokken teveel beschadigen.
Geef mezelf een korte kattenwas.
Vandaag ben ik niemand gekruisd. Bij het opstaan deze ochtend stond er verderop een tweede tent en eenmaal op de helling zag ik op afstand een koppel bij hun tent genieten van de ochtendzon.

Vrijdag 8 september:

Ik leef al een paar dagen, weersgewijs boven mijn stand.
Iedere ochtend vroeg uit de veren om dan relatief vroeg in de namiddag te eindigen.
Vandaag was het niet anders.
De beken die ik moest oversteken brachten mij niet in verlegenheid alleen Louhttojahka was een flinkerd die toch wat aandacht vroeg.
Ooit was er een brug maar die is vernield.
Ik ben de stroom wat korter bij het dal overgestoken.
Vanaf dan was het gedaan met de wilgenbosjes en ik werkte me geleidelijk naar het eerste meer.

Goede bivakplekken kort bij de waterval. Ik probeer verbinding te maken met het thuisfront maar na 15 minuten sluit ik de inreach se af. Het ziet ernaar uit dat dit dal te diep in ingesneden in het landschap voor een goede verbinding.
Klim verder door om dan in een ander stroomgebied te komen.
Ik zet mijn tent op aan de rand van skiejakjavrasj. Verrast dat de ondergrond droog aanvoelt.

Vanop een afstand gezien zag het er zo niet naar uit.
Maak een korte uitstap naar de plaatselijke 1207 m top die een goed overzicht geeft van de meanderende Sarvesjahka.

Aan de noordkant wat onder de top zie ik paar plekken die een tent zouden kunnen verdragen. Bestudeer de helling tot de zijvallei Jiegnavagge en maak voor mezelf de conclusie dat ik daar geen droge mond van ga krijgen.

Eenmaal aan de tent merk ik dat de ritssluiting van mijn jas het heeft begeven. Ik merk dat hij een tand mist. Er maar niets beters op gevonden dat ik hem met wat geweld terug helemaal open deed om hem dan terug voorzichtig te sluiten en de rits dicht te naaien bij de zwakke plek. Gelukkig dat ik deze regenjas bewust veel te groot had gekocht voor winterse toestanden waar alle kleren nodig zijn om warm te blijven.
Het zit er niets anders op dat ik hem vanaf nu als een trui aan moet trekken.
Nog bezoek gekregen van een nieuwsgierig rendier met jong. Eentje zonder halsband.

Morgen dag vier. Daarna zal het veelal via de bodem van de valleien gaan.
De gps nog niet boven moeten halen.
Het is een boeiende tocht geworden door Njoatsosvagge doorheen een heel gevarieerd landschap. Over een heel gevarieerde ondergrond.
Her en der een rivieroversteek, wat arm geworstel met de wilgen en het gesop door drassig gebied. Eigenlijk een goede staalkaart om te proeven waar dit gebied voor staat.

De sneeuwhoenders die ik tegen kwam, nog grijs op de rug terwijl hun buik al stilaan werd ingeruild door een wit verenkleed.
Wat zit de natuur toch mooi in elkaar om de overgang te maken.

Zaterdag 9 september:

Boven mijn stand geleefd.
Vandaag heb ik het moeten compenseren. Somberheid is troef vandaag.
Wat kopzorgen bijgekomen nu een naad van mijn schoen het begint te begeven en ik er mijn laatste naald op heb gebroken in een poging dit te herstellen.  Als het een naad was langs de buitenkant die door schuren is gebroken, kon ik het nog begrijpen maar we hebben het hier over een verborgen naad. Ik verwens inov8.

Ik zie opnieuw sporen van een moter.
De indruk dat naast helikopters ook motorfietsen worden ingezet om de rendieren onder 'lichte' druk naar de lagere delen te "begeleiden".
Paar sneeuwvelden tussen mij en Jiegnavagga die ik moest dwarsen maakt dat het toch niet zo heel vlot ging want een schuifpartij hier zal niet beperkt blijven tot een bluts en een buil. Stijgijzers heb ik niet bij. Joery heeft in het verleden de enige bivakplek gebruikt die in deze vallei te vinden is.

Bijzonder hoe diep het water zich heeft ingewerkt in de rotsen.
Voor de rest alleen maar puinbrokken.
Geen weer om een top te beklimmen. Aan de overkant van de col een compleet ander landschap (voor wat er van te zien is). Ondanks het weer kon ik genieten van de ruigte die hangt bij bron van de Luohttojahka.

Restanten van sneeuwvelden, muren waar je tussendoor loopt, gletsjer monden.
Tot bijna drijfzand vermalen puin, het slip dat zich heeft neergezet.

Ik loop naar de NO kant van Luohttojavrre maar ik vind minder geschikte plaatsen dan verwacht.
De ondergrond is pokdalig. Hij is zowat overal omhoog gekomen. Mogelijk door de vorstwerking.
Stel me tevreden met een eerder armtierig plekje. Haal water op en kruip in de tent.
Voor het eerst dat ik tegen mezelf zeg: "wat ben ik blij dat ik niet de trailstar heb meegenomen"

Zondag 10 september:

Ik zag er tegenop om op te breken.
Alles zat dicht.
WC bezoek op een paar meter van de tent. Papier is gaan vliegen.
Ik deed de moeite niet om het achterna te gaan. Ik begrijp maar niet waarom ik er toch steeds tegenop zie om uit die slaapzak te kruipen wanneer ik moet plassen.
Wat snel doorwerkend om te lozen wat geloosd moet worden om dan rap onder de dons te kruipen. Eigenlijk iets van niets en door het tempo dat in heel de handeling zit warm ik op en voelt het achteraf terug behaaglijk in de slaapzak.
Een slaapzak die terug een opfrisbeurt kan gebruiken.
Verder moet ik hem toch eens goed bestuderen hoe het met de dons is gesteld.
Ik tos en draai nogal wat in mijn slaapzak dat moet toch zijn sporen nalaten op de dons die onder de rug gevangen zitten.
Ik moet zeker iedere dag de slaapzak eens goed opkloppen en de meeste dons op de rug verplaatsen naar de bovenkant. De indruk dat er, als ik dat niet doe, warmtelekken zijn afgaand op de rillingen die ik in de nacht gewaar wordt.

De Naite lag verborgen in het laaghangend wolkendek.
Daar hoeven we vandaag ook niet naar toe. Hier heb ik niet naar uit zitten zien.
Ik betrap me erop dat ik tegen mezelf zit te zeuren.
Met veel meer discipline dan vroeger breek ik de tent op en  tracht ze zo droog mogelijk op te bergen. Het ziet er naar uit dat vanaf nu, afgaand op de weerberichten voor mijn vertrek ik vermoedelijk lange tijd geen zon zal zien.
De vingers stijf van de kou, vingertoppen duim en wijsvinger van mijn rechterhand voelt voos aan. Het kost mij moeite om de klamme handen in de handschoenen te krijgen.
De binnenvoering strop bij contact met huid.
Ze heeft dat niet wanneer ik de liners aan heb.
Toch een beetje vreemd.
Eenmaal ingepakt en in regenkledij gehuld kwam de rust alweer terug.
Wat noten in handbereik. De drinkbus gevuld. Zo zal ik het eind van de dag wel weer halen.
Vandaag is het weer zo slecht dat ik beter een eind door ga sloffen dan er een korte dag van te maken. Vanaf de rand van Sarvesvagge komt renvaktarstuga onder in de vallei in beeld.

Ik zoek mijn weg naar beneden. Niet al te moeilijke klus.
De hut is afgesloten door een stevig slot. Op een afstand zie ik een andere tent staan.
Steek het water over richting Niejdariehpvagge.
Een doorsteek die een stuk gemakkelijker verloopt dan de doorsteek van gisteren. Een groot deel van de klim kan nog over een sneeuwveld.
Dat loopt gemakkelijk.

Een kort stuk loopt vrij nauw langs de diep ingeslepen beek. Het is ontspannen lopen tot in de vallei. Ik blijf een tijdje langs deze kant van de rivier om later, wanneer de wilgenvelden te vervelend zijn, over te steken naar de andere kant waar ik mij in een spoor zet.
Een enkele keer zie ik een afdruk van een schoen.
Het is nu 4 dagen geleden dat ik nog een levende ziel heb gezien tot ik wat later merk dat ik een man in oranje jas op de hielen zit.
Steek iets voor het samenkomen van Alggavagge en Guohpervagge de rivier over.
Misschien hopend op een mirakel maar de renvaktarstuga is op slot.
Steek terug over en zet mijn weg verder.
Daar waar de valleien samenkomen ga ik op zoek naar een vlakke plek.

De man in het oranje is blijkbaar hetzelfde aan het doen.
Hij zet zijn tentje op kort bij het water.
Ik zet mij wat hoger op een open, droog stuk.
Enigszins gevoeliger voor de wind als hij nog wat zou toenemen. Span daarom de tent extra goed af. Vul mijn drinkbussen om de avond en nacht door te komen.
Alles is redelijk droog binnen geraakt.
Het natte spul, jas, regenbroek, getten, schoenen...liggen in de voortent.
Achteraf had ik de deuropening beter aan de luwzijde van de tent gezet. Nu waait de wind de flap open die de rits afsluit voor binnenkomend water.
Het idee dat ik vandaag toch een baken heb verzet voor mezelf door relatief opgewekt te blijven bij zo'n "strontweer".
Waarbij al direct de corrigerende gedachte op volgde dat strontweer niet bestaat.
Het is wat een mens ervan maakt.
Hij heeft vandaag wel een paar keer tegen zichzelf gezegd dat hij blij was dat hij geen trailstar had meegenomen.
Er zou dan nogal gevloekt zijn geweest.

Maandag 11 september:

Het is een dag om in te lijsten. Er is een voorzichtige verbetering van het weer.
Qua afstand heb ik nog ruim overschot op mijn oorspronkelijk plan vandaar dat ik er een wat kortere dag van maak.
De eerste dagen heb ik nog wat filmpjes gemaakt maar sinds het moment dat het weer wat begon om te slaan ben ik hiermee gestopt.
Los uit de hand filmen geeft toch nooit een goed resultaat.
En met statief:
gewoon geen zin om daar energie in te steken.
Laat ik de herinnering koesteren aan de hand van een paar foto's.
Op kunnen breken zonder regen.
De tent zo goed als droog ingepakt.
De andere solist op de oever is al vertrokken. Al zoveel ruimte in de rugzak dat de tent in de rugzak past.

Toch een bijzondere plek zo op een kruispunt van valleien.
Het eerste deel richting Mikkastuga gaat over een bijna biljard vlak grasland.
Plaats voor een heel legerkamp.
Daarna toch wat voorzichtig ploeterwerk om tot bij de noodhut uit te komen.
Nu er terug meer licht in de lucht hangt krijgt het landschap mee kleur.
Wanneer ik de hut nader zie ik, vanaf de rug, dat de man in oranje al verder trekt richting Bielajavratja.

Die ga ik niet meer in kunnen halen omdat ik een korte pauze wil houden.
In de hut zit een tot Zweed genaturaliseerde Litouwer.
Niet echt een plan maar hij zit beter weer af te wachten omdat hij vooral hier is om toppen te beklimmen.
Zeg hem dat volgens mijn berichten het nog niet echt op gaat beteren.
Hij bedankt mij voor deze deprimerende boodschap.
Paar dagen geleden heeft hij in winderig weer de Niak beklommen. Zelf loopt hij heel compact en draagt maar een klein rugzakje. Hij draagt een poncho tot de enkels. De hut hangt vol met kledij. Blijkt van een paar Duitsers te zijn die wat verderop in hun tent zitten.
Ik hoor van hem dat de man in het oranje een Nederlander was met haast omdat hij nog maar 4 dagen heeft om tot Saltoluokta te geraken.
Jammer dat ik hem heb gemist.
Had wel eens willen weten wat hij hier heeft uit zitten uitvreten.
Wat lichte motregen toen ik de deur uit ging.
Een uur later een waterzon doorheen de wolken en tegen het eind van de dag zelfs al wat blauw opgemerkt en een plaatselijke zonnestraal tegen de berg.
Het wolkendek is een flink stuk dunner.
Bij de oversteek van de Tjaggnarisjahka maak ik de gesp van mijn rugzak los. Het is eerder een ritueel wat ik uitvoer uit respect voor de beek want eigenlijk overbodig.
Volg wat sporen die afwijken van de route richting Spokstenen.
Een aardige plek om te lopen.
Zeker wanneer ik een tijdje langs een klein stroompje loop.
Ik merk dat ik wat afwijk van de route op de kaart.
Eenmaal Bielajavratja in beeld corrigeer ik mijn route en daal terug een eindje af.
Het stikt hier van de rendieren.

Hebben ze de dans ontsprongen of komt hun tijd nog. Ik zie een groepje vrijgezellen bokken wat verder van de rest. Ze hebben het dit jaar af moeten leggen tegen de "opperbok".
Ik zoek me een plek uit waar ik wat ruimtelijk zicht heb op de omgeving.

Geen zin om in de beslotenheid van Basstavagge te gaan staan. Ik wil het weer afwachten.
Alles is weer wat droog geraakt. Heb mijn voeten eens goed gewassen. De liners en neopreen sokken goed uitgespoeld. Mijn rechtervoet schept nogal wat klein gruis mee naar binnen.
Terug weer om niet direct in de tent te schieten.

Ik blijf een tijdje buiten om de blik te laten glijden over het landschap. Ook deze nacht wordt het met volle maan niet echt pikdonker.

Dinsdag 12 september:

Had er een uitregendag van willen maken maar -achteraf gezien- het wijze besluit om mijn luie reet op te heffen en in beweging te komen.
Weerbericht opgevraagd.

De komende dagen wordt, hoewel niet veel, er enkel regen voorspeld.
Ik heb het besluit genomen om de route om te gooien en laat het ommetje via Basstavagge vallen. Met al die regen kan ik niet goed inschatten hoe de oversteek van de meren erbij ligt. Mijn schoen begint ook zo stilaan er erg gehavend uit te zien dat het ook wat veiliger is om niet extra kilometers te gaan maken.
Iedere avond moet ik concluderen dat het gat groter is geworden.
Alep Basstajahka dwong wel respect af. De heftigste doorwading werd voor het laatst bewaard.
Alle moeite moeten doen om recht te blijven.
Mij pas achteraf realiserend dat de inreach in de rugzak zat ipv op het lijf.
In een zeldzaam moment priemde door een venster in de wolken even de zon en liet enkele mooie regenbogen zien.

Met een bang hart richting eerste oversteekplaats aan de noordkant van Bierikjavrre. In de weg er naar toe tijd genoeg gehad om te overdenken of langs deze kant lopen wel de beste optie was geweest na het watergeweld van straks en of ik niet beter langs de westkant van het meer was gaan lopen. Uiteindelijk viel het, na een kort bezoek naar de 990m top wel mee.

Maakte daarmee ook de keuze om niet naar de magnesit mijn te gaan die zich als een witte vlek goed liet opmerken tegen de bergwand.
Veel sporen van rendieren maar nergens een spoor waar je je in kan zetten voor langere tijd. Daarvoor is het terrein dan weer te gevarieerd van ondergrond.
De wilgenbosjes laten zich weer opmerken maar het is allemaal te overzien.
Slechts kniehoog of ze kunnen worden omzeild.
Ik zie een rotsblok die met een andere steen als spie toornt op een andere rots.

Is dit een speling van de natuur of hebben mensen deze steenman op gericht? Wat het ook is, hij zal hier langer blijven staan dan één mensenleven.
De tweede oversteekplaats aan de oostkant van Vuojnesluobbala lijkt een minder evidente . Zo werk ik me verder richting brug maar neem het besluit om eerder te stoppen voor vandaag.
Ik heb toch nog meer dan een dag nodig om tot Saltoluokta te lopen tenzij ik er een dodenrit van zou maken.
Het is overal redelijk zompig zonder echt vlakke stukken. Toch een tijdje moeten zoeken om een ideaal stukje land te vinden dat er  relatief droog bij ligt.

Kort bij een rivier met helder water.
Mijn voortent is weer goed gevuld met veel nat spul van de buitenste laag. De rest relatief droog in mijn ruime binnentent.
De laatste dagen ben ik volop tegen mezelf aan het praten.
Met wat flauwe humor hou ik er de stemming in.
Als ik merk dat ik mijn lange onderbroek binnenste buiten heb aangedaan doe ik ze opnieuw uit om ze aan te doen zoals het hoort.
"Je moet toch een beetje deftig voor de dag komen" zeg ik tegen mezelf.
Dat soort onzin om het oudenwijven weer verteerbaar te maken. Ik slaag er uitstekend in.
Waarbij ik nog eens in herhaling val en tegen mezelf zeg hoe blij ik ben dat ik de trailstar thuis heb gelaten.

Het is binnen altijd een stuk behaaglijker als je de wind buiten kan houden.
Ik had me al op rantsoen gezet en toch hou ik iedere dag nog noten en gedroogde vruchten over van mijn dagelijkse porties. Deze variant van voeding heeft duidelijk invloed op de dagelijks hoop die wordt gelegd. Duidelijk anders in kleur en consistentie.

Woensdag 13 september:

Standvastig regenweer.
De herfstkleuren zijn op hun hoogtepunt.
Laat de zon zich even zien dan licht de omgeving op.
Helaas te weinig geweest vandaag.
Ik ben op tijd opgestaan.
Het rendierhek is bijna overal gesloopt en heb dus geen moeite om tot bij de brug te geraken.
Een koppel is bezig met het opbreken van hun tent. Groet hen van ver en stap door.
Wat later, wanneer ik een wat langer pauze neem en ze mij passeren maken we een praatje.

Ze sturen hun route bij. Paar dagen geleden vertrokken vanaf Suorva,  hadden ze het plan om via Basstavagge naar Rinim te lopen om daar de boot te nemen over Sitojaure.
Ze zijn er pas later achter gekomen dat de boot niet meer vaart.
Verder ook wat materiaalpech aan de tent zodat ze beslist hebben om terug te keren.
We wisselen onze plannen uit en waarschijnlijk afgaand op mijn plan, besluiten ze ook naar Saktoluokta te gaan.
De meest korte route naar een droge warme hut.
De man wijst me op een mogelijke hindernis op de kaart. Gadojahka ligt inderdaad over een lang stuk relatief diep ingesneden in het landschap.Ik ga ervan uit dat die gemakkelijk te omzeilen is.
Lulep  Niendojagasj is de lastigste van de twee om over te steken.
Ik besluit om een bezoek te brengen aan de renvaktarstuga.

Benieuwd of deze hut mogelijk toch open zou kunnen zijn. Goed om weten wanneer ik hier ooit een wintertocht ga doen.
Daar komt wat geploeter bij kijken om er te geraken.
Ook deze is gesloten maar in de nabijheid wel zo'n restant van een authentiek samihut gemaakt uit stokken en bekleed met berkenbast en ander natuurlijk materiaal.
De sneeuwhoenders die ik hier tegen kom zijn nog witter op hun buik.
De mix van rotsblokken, kleine meertjes en de warme kleuren van de vegetatie maakt dat het prettig wandelen is richting col tussen Gahppo in het noorden en Vuovres in het zuiden.
Wanneer de regen weer met bakken uit de lucht valt, de wind aan wakkerd en ik het lage wolkendek bijna aan kan raken, besluit ik een plek te zoeken voor een overnachting.
Ik land ongeveer 2 km voor de col op een heuveltje waar een hele verzameling verweerde rendiergeweien ligt.

Het Engels koppel passeert mij en loopt verder.
Vul terug mijn watervoorraad aan en kruip in mijn slaapzak.
Luister naar muziek en lig wat te doezelen.
Geregeld starend naar de slordig ingewerkte ritssluiting van mijn binnentent.
Lang genoeg op zitten kijken, mij ergerend aan dit stuk "vakmanschap" dat ik besluit, eenmaal thuis daar tijd in ga steken om ze fatsoenlijker in te werken.
Her en der valt er ook een druppel op de binnentent. De tent moet op zijn naden best ook gecoat worden. Dat is nog niet gebeurd.
Ik zit dagen voor op het schema. Ook vandaag heb ik wat lopen slenteren.
Ik zal in Saltoluokta wel zien hoe ik het verder aanpak.
Mogelijk hou ik een korte droogpauze om dan in een kleinere tocht het gebied tussen Sitojaure en Pietsaure te verkennen . Het lijkt ook wel wat potentieel te hebben.

Donderdag 14 september:

Het merendeel van de dag door de mist gelopen maar relatief gemakkelijk terrein.
Ook het oversteken van de Gadojahka verliep zonder moeilijkheden.

Pietsaure overgestoken bij de nederzetting. Hier kwam het water tot de heupen maar er zat weinig stroming op.
Ik ben alweer verplicht om mijn schoenen uit te spoelen en alle gruis te verwijderen.
Er zit een klein gat in de hiel van mijn rechter neopreen sok. Toch te lang met een steentje in de schoen gelopen.

Het is rond 13u wanneer ik in Saltoluokta arriveer. Ongeveer op hetzelfde moment als het koppel. Ze hebben gisteren nog doorgelopen tot 17 u maar zijn vandaag een stuk later vertrokken.
Ik bedenk een plan om mijn schoen provisorisch toch nog te herstellen.
Ik kan van hen hun gasbrander lenen en met mijn esbit houdertje gemaakt uit wielspaken brand ik op regelmatige afstand gaatjes in de schoen thv de scheur en rijg dan met het overgebleven stuk naald er wat garen het geheel aan elkaar.
Het ging vlotter dan gedacht. Ik had het ook onderweg kunnen doen maar dan met een blokje esbit.
Ik heb vandaag maar gelijk een avondmaal en een ontbijt besteld.
Trakteer me op een glas bier.
Met 89 kronen is deze Tjers Lios "pale ale" stevig aan de prijs.
Ik zit aan tafel met  drie Duitsers. Ze verblijven in de ruimte naast mij.
Ik heb mijn deel voor mij allen. Zet na het eten nog even een klein rondje uit voor de komende drie dagen.

Vrijdag 15 september:

Rond 8u ben ik alweer de deur uit. De sauna gisteren heeft deugd gedaan en tot diep in de poriën is het manneke, toch weer voor even, proper.
Het is windstil wanneer ik via het scouter trail de helling op klim.

Zwaar bewolkt in het gebied bij Sarek terwijl verderop het wolkendek lichter en er plaatselijk zelfs zonlicht op de flanken schijnt.
De omgeving baadt in herfstkleuren.
Ze zijn ook hier bezig met het vernieuwen van de markeringen.
Het lijkt dat de houten palen met kruis vervangen worden door gegalvaniseerde palen.

Wijk op tijd af van de Kungsleden om te vermijden dat ik verder in het zuiden de kloof moet overbruggen die de Avtsusjjahka heeft geslagen in het landschap.
Er zijn hier bij het water enkele mooie plekken voor een heel verborgen kamp.
Al snel wordt het landschap veel desolater en er is nog amper begroeiing te vinden.

Bij de samenvloeiing van een aantal beken die de Bakteglesjjahka vormen gaat het verder westelijk onder de Tjiraktjahkka door.
Was er eerst het plan om nog wat door te lopen maar bij het meer Guodekjavrre begint het weer om te slaan en de temperaturen gaan tot tegen het vriespunt. De wind zet op en ik zoek mij een vlakke plaats aan de noordkant van het meer.
Minder te vinden dan gedacht.
Zet me in het midden van de vallei.

De meest ongunstige plek maar verderop in Guodekvagge is nog minder te vinden.
Stel in vlot tempo mijn tent op haal nog wat water en duik naar binnen.
Als morgen het weer open is doe ik een graatwandeling over de bergrug die ZW van Guodekjavrre ligt voor een uitzicht over Sitojaure.

Zaterdag 16 september:

Het is een tocht waar ik dreig het tijdsperspectief te vergeten. Moet dagelijks een notitie maken om houvast te blijven houden over de dagen.
Bij mijn laatste wintertocht vloeiend de dagen over in elkaar tot een lange ervaring.
Deze keer loopt het wat meer met horten en stoten.
Toch heeft deze tocht me rijker gemaakt omwille van het wisselvallige op velerlei vlakken.
De vaardigheden die toch weer een beetje zijn aangescherpt. Mijn plan leren trekken en niet in het extreem zwarte gat gevallen.
Deze nacht heeft de wind de ganse nacht getempeest.
Het wat scherpere geluid van neervallende druppels vertellen me dat het aan het vriezen is.
Benieuwd hoe mijn voeten gaan reageren.

Lopen met neopreen sokken maakt alvast dat je flink kan besparen op je gerief dan wanneer je probeert met droge voeten te lopen.
De graat zit in de wolken dus zet ik mijn weg maar gewoon verder.
Ik vorder sneller dan gedacht. Af en toe wordt mij een blik gegund op Sarek.
Ik zie ook vanaf hoogte dat Sijddoadno waarschijnlijk onmogelijk overgestoken had kunnen worden. Ik zit wat te hoog wanneer ik Vuovres (1328m) moet ronden.
Op heel het stuk wat ik tot nu al heb gelopen heb geen enkele kampeerplek te vinden.
Ik daal korte periode wat steiler af en kom zo terug bij de col waar ik paar dagen eerder ook al liep.
Ik besluit ipv door te lopen tot Rumok reeds af te dalen voor ik Gadojahka zou bereiken.

Het wolkendek begint op te lossen en ik wordt getrakteerd op uitzichten die mij paar dagen geleden, niet waren gegund.
Eenmaal afgedaald tot Pietsaure ga ik op zoek naar een mooi plekje om mijn tocht in schoonheid af te ronden.

Ik kreeg mijn goesting.
Zelfs op spectaculaire wijze wanneer zelfs de zon even doorbreekt  en bovenop de kleuren er zelfs een regenboog verscheen.
Het is voor het eerst deze tocht dat ik mijn potje buiten kook. Absorberend wat ik zo lang heb gemist.

Zondag 17 september:

Er opnieuw een relaxed dag van gemaakt.
De herfstzon van gisteren, dat is opnieuw verleden tijd.
Lichte motregen afgewisseld met wat drogere momenten.
De wind is gaan liggen.
Het wolkendek variabel.
Ieder top komt wel aan de beurt om ondergedompeld te worden. Ik loop een eind zuidelijk van Avtsusjjahka om dan thv Ahusjgarssa de doorsteek te maken naar Saltoluokta.

Hier is een circuit uitgezet met wat archeologische resten van vroegere bewoning en elementen in functie van rendiervangst.
In de verte een man die zich richting Rasek rept om hem te beklimmen.
Het blijft droog deze avond en ik besluit om mijn laatste dag buiten te slapen.
Betaal om gebruik te kunnen maken van de infrastructuur.

De tent staat waarschijnlijk iets te kort bij de gebouwen maar het is hier echt eind seizoen.
In heel het complex zijn er nog amper 17 personen aanwezig.
Achter een week gaat hier alles op slot.
Ijsjes zijn te koop aan halve prijs.
Niet zo voor het bier.
Er is een "plogging" bezig om de rommel rondom de hutten op te ruimen.
Bij drie Zweden en een Duitser aan tafel gezeten. Een nogal drukke man met een uitgesproken mening over van alles en nog wat. Merkel is niet zijn beste vriendin. Hij is de jongste van 6 kinderen. Veel zijn plan moeten trekken. Maakt deels dat hij onafhankelijk in het leven wil staan en niet mee rondjes wil lopen in het hamster rad zoals hij de maatschappij bekijkt.

Maandag 18 september:

Het was eerder warm maar wel droog deze nacht. Tegen de ochtend kwam het gemiezer terug.
Loop nog even over het scouterpad tot boven de boomgrens op zoek naar een kleine kruipberk.
Eens zien of ik hem thuis terug kan aanzetten tot groeien.
De kans is klein.
Test mijn neopreen sokken op waterdichtheid.
Ook als is op veel plaatsen de naaidraad compleet weggesleten toch blijven voorlopig de gelijmde naden waterdicht. met uitzondering van het gat op de hiel door een achtergebleven steentje.
Ik overloop de tocht nog eens voor mezelf.
De echte wauw momenten waren eerder beperkt.
Daarvoor teveel doorgestoempt op momenten van regen.
Toch is het goed dat het contrast er is geweest om een tegengewicht te geven aan een eerdere tocht in september toen het ongewoon lang droog en zonnig weer is geweest.
Ik zet me wat apart aan de ontbijttafel en neem ruim mijn tijd voor een stevig ontbijt.
Informeer nog even naar de mogelijkheden om een ski-uitrusting en pulka te huren. Alles is mogelijk. De prijzen ben ik vergeten maar het telt toch door.
Je moet ook de tijd betalen dat de slee terug gebracht moet worden.

Op de trein krijg ik van een Mechelaar die op de Padjelantaleden heeft gezeten te horen dat hij een man was tegen gekomen die zijn pulka en andere winteruitrusting gewoon in Zweden liet. Hij een vast adres heeft waar hij overnacht. Nog een manier om al dat gesleur met gerief te omzeilen.
Ik ga eenmaal in Gallivare nog even naar de supermarkt en vul een bak met allerhande groenten,vis en pasta die ik tijdens de wachten op de trein verorber als avondmaal.
Deze keer is het een rechtstreekse nachttrein tot Stockholm waar ik opnieuw wat eten ophaal in de coop om dan om mijn gemak naar de luchthaven te gaan.
In augustus was er al een probleem met het vliegtuig en is heel de vlucht om geboekt via Arlanda en zijn we uren later in Brussel aangekomen.
Deze keer is het tot een botsing gekomen van een vogel met het vliegtuig en werden we in de namiddag opnieuw mondjesmaat met taxi's naar Arlanda gevoerd.
Ik had nog geluk dat ik op een rechtstreekse vlucht naar Brussel zat.
Iets na 21u kon ik thuis de rugzak van mij  afsmijten.
Even acclimatiseren en dan snel in bed.
Morgenochtend om 5u loopt de wekker af.
Werkdag.
Over contrasten gesproken.

Foto's