Rondje Val d'Aran

Vader en dochter, samen onderweg

Periode:5/7/2005-16/7/2005


Kaart:Val d'Aran: editorial alpina
carte de randonnées: nr 23 aneto - posets
carte de randonnées: nr 6 couserans-cap d'aran
De editorial alpina is niet echt nodig maar geeft wat bijkomende informatie. Opvallend zijn de verschillen in schrijfwijze van heel wat plekken.

Maandag 5/7/2005

Toulouse:
Zoals gewoonlijk was het weer aanschuiven aan de loketten van de S.N.C.F.
Lange rijen en weinig geopende loketten. Rijen die maar niet wilden slinken met tot gevolg dat de trein zonder ons vertrok.
Dan maar met de busmaatschappij CAP naar St-Girons.
Brandalcohol waren we reeds gaan halen in een plaatselijke supermarkt.
De laatste twee flessen uit het rek.
Onthouden dat qua vervoer in de Ariège, er ook busverbindingen met Fos en Melles zijn.
Plaatsen die we aanvankelijk ook zouden aandoen doch na informeren links en rechts en een antwoord van 'de meester' Ton Joosten zelf, besloten om de route enigszins in te korten wat het allemaal een stuk minder stressvol maakte om binnen de tijd terug op de luchthaven te verschijnen.
Het werd het traject Sentein-Luchon via een grote boog rond Val d'Aran.
Zowel door ongebaand gebied als over het veilige rood-wit van de gr 10/11/211.
Elf dagen geheel zelfvoorzienend wat maakt dat we 40 kg bagage lieten inchecken.
Hoe goed ik ook had beknibbeld op allerlei zaken.
Op een camping ten zuiden van St-Girons werd een ijdele poging ondernomen om ons wat extra geld af te troggelen.
De uitbater stelde voor om in enkele van zijn tenten "met bed en elektriciteit" te overnachten.
Want zo wist hij te vertellen:"het zou gaan regenen deze nacht",
in een poging zijn vorige argumenten van luxe nog wat meer kracht bij te zetten.
We hebben bedankt.
Morgen zitten we op de berg en dan moeten we het ook met ons tentje doen.
De buurman van hiernaast heeft ons een bezoek gebracht. Bleef maar aan het woord.
Een tweede keer met een zo goed als letterlijk zelfde verhaal.
Over zijn knieën die niet meer mee wilden en hem dwongen om in de buurt wat wandelingen te doen.
In een vorig leven was hij berggids geweest.
Wat het allemaal misschien nog wat pijnlijker maakte voor hem.
We hebben hem niet meer teruggezien de volgende ochtend.
Die lege fles wijn ook niet meer volgens mijn dochter en dit nadat ik hem verteld had dat ik van opleiding psychiatrisch verpleegkundige was die als groepsbegeleider in een ontwenningscentrum aan de kost kwam.
"Hij dronk graag maar was nog niet gek."
Het klonk als een verdediging.
De brandspiritus die maar niet goed wil branden.
Teveel gele vlam, roetaanslag en erg windgevoelig.
Achterdochtig als altijd, zou het mij niet verwonderen dat de nodige troep door dit mengsel is geroerd zogezegd om het ondrinkbaar te maken maar eigenlijk de manier om van wat chemisch afval af te raken.

Het rendement ligt een stuk lager dan ik gewoon ben.

h4. Dinsdag 8/7/2005

Vermits het schoolvakantie is, loopt er op maandag geen bus.
Vandaag is onze tocht dus echt begonnen.
De buschauffeur wist zo op het zicht, de rugzakken zullen het gedaan hebben, dat we naar Sentein wilden.
Dat klein uurtje onderweg was een belevenis op zichzelf.
Ons kent ons in de Ariège.
Buschauffeur vanuit open raam, gekscherend met iedereen die hij onderweg tegen kwam.
Met een voorliefde voor 'de vrouw'.
Pikte onderweg een kennis op met sinterklaasbaard in groezelige kleren en een rugzak vol stokbrood.
Lol dat die twee hadden.
Produceerden samen heel wat decibels.
Er mocht al eens gelachen worden in de Ariège, vond hij.
Er hing hier teveel stilte naar zijn goesting.
De chauffeur als aangever, waarna zijn metgezel zijn woorden kopieerde en hen ook de wereld instuurde.
Een mooi ritje, door het dal van 'Le Lez' tot waar de wereld leek te eindigen.
Een pleintje, wat huizen, een winkeltje en dat was het.
13.30u: nog een klim van 1200m voor de boeg.
In het begin nog even over asfalt, langs oude boerderijen en schuren, historisch erfgoed.
Goed gemarkeerd pad door een beukenbos langs de l'Isard.
Met Refuge de la Chappell de l'Isard in zicht begon het zwaardere werk, tot het plateau waar Cab d'Illau staat.

Dan werd Cabane de l'Etang d'Araing ons richtpunt.
Onderweg, in de beginfase enkele goede bivakplekken tegen gekomen zodat het wel eens veel efficiënter kan zijn om pas op dinsdag naar Frankrijk te trekken om nog diezelfde dag de bus van 17u naar Sentein te nemen.
Refuge de l'Etang d'Araing:
we hebben rondom de hut 4 tenten weten spotten.
Goede bivakplaatsen zijn hier schaars.
Een muis doet zich tegoed aan de etensresten.
Wolkenslierten boven het meer zorgen voor een steeds veranderend decor.


h4. Woensdag 9/7/2005

Beweging in de lucht.
Een helikopter vliegt enkele keren op en neer vanuit het dal en dropt mensen en materiaal bij de dam.
De reden was me niet geheel duidelijk.
Duidelijk was wel het gr10 pad naar Serre d'Araing vanwaar de uitzichten alsmaar mooier werden.
Vergezichten westelijk en oostelijk.
In de diepte, de gebouwen van een verlaten mijn.
Vanuit de hut was zo bleek, een daguitstap gepland naar de Spaanse grens.
Mislopen werd zo goed als onmogelijk. Gewoon de gids volgen.
Geen al te moeilijk terrein.
Eerst voorbij een meertje, over de uitlopers van Mail de Luzes om dan globaal in een boog naar Etang d'Albe te lopen.
Een meertje met bivakmogelijkheid.
Het merendeel van het gezelschap hield het daar voor bekeken.
Schoenen uit en men liet zich in het gras naast de waterkant neerploffen.
De overblijvers liepen richting grenspiek "Pic de Serre Haute" nog anderen naar "Estang d'Albi".
Een meer wat we langs links passeerden.
Verrassend hoeveel sneeuwresten er nog lagen bij Estang de Liat en in de verte Maladeta, bergen van een heel ander kaliber.
Een heel steile afdaling zonder pad.
Knikkende knieën bij de dochter.
De adrenaline stroomt volop.
Doet me denken aan een woordspeling van Freek de Jonge.
"Ben je bang?", vroeg de man.
"Nee", zei de jongen
maar zijn knieën knikten.
Het was saai lopen vanaf Liat over de gr 211 tot de afslag naar Motoliu.
Enkele 4x4 voertuigen en een overschot aan koeien onderweg.
Eigenlijk een 'te breed' pad om te bekoren.
Achteraf spijt dat we de directe route niet genomen hebben.
Het begin van dit pad dat naar Col de Maubermé leidt,
de kortste route tot het meer,is als spoor duidelijk op te merken in het gras en loopt links van een 2188m top omhoog.
Twee politiemannen komen ons tegemoet.
Met rugzak en in bergschoenen gestoken.
Zo ben ik ze nog nooit tegengekomen.
Lac de Montoliu liet op zich wachten.
Bij iedere bocht uitkijkend en hopend op de aanblik van een glinsterende waterspiegel.
Als dit gevoel bij mij de kop op steekt, is het een teken dat de vermoeidheid begint toe te slaan.
Daarbij, honger als een paard.
Beeldig meer en dan het kader waarin het zich bevindt, laag wolkendek, sneeuwresten en donkere, bijna zwarte bergen scheppen een dreigende atmosfeer.
Redelijk vlak grasveld op zijn zuidelijke oever.
Op deze 'camping' zullen wij deze avond alleen staan.
Onbetaalbaar.
Een vooruitzicht dat mij een heerlijk gevoel geeft en niemand die een poging gaat ondernemen ons wat geld afhandig te maken.
Dochter mag gaan crashen.
Ze heeft meer dan haar best gedaan.
Tijd om in de kookpot te roeren.
Blik op Collada Nera baart mij enige zorg.
De weg erheen is nog grotendeels met sneeuw bedekt.
Sneeuw waar we waarschijnlijk de volgende dagen wel eens meer rekening mee zullen moeten houden.
Col de Mulleres lijkt geschrapt te mogen worden.
Al lang blij dat ik in laatste instantie wat routeaanpassingen heb gemaakt.
Het loopt nog niet echt als een trein.
Echt benieuwd hoever we morgen zullen geraken.
Even aan terreinverkenning gaan doen om het begin van de route voor morgen uit te zetten.


h4. Donderdagavond 10/7/2005

Onze trein begint op snelheid te geraken.
Een trein die vandaag zijn eindstation bij het Estany Superior d'Arreu heeft.
Of is het Garrabeira?
De Val d'Aran kaart van Alpina verschilt van mening met de carte de randonnées over de naamgeving van deze twee meren.
De namen zijn op beide kaarten verwisseld.
Ik hou het maar op Estany Superior d'Arreu.
Gisterenavond gerust gesteld toen ik tussen het dons kroop.
Met enig beleid konden we deze morgen zonder problemen de sneeuwvelden vermijden.
Het had gevroren deze nacht.
Heldere sterrenhemel geweest.
Nog meer historisch erfgoed daar tegen de hellingen van Tuc de Montoliu.
Medelijden met die arme stakkers die hier vroeger in barre omstandigheden hun boterham moesten verdienen.
De resten van de mijnbouwperiode storen hoegenaamd niet in dit landschap.
Zo in de klim naar boven en met een terugblik moet ik concluderen: we hebben weer op een toplocatie geslapen.
Via de aangelegde terrassen waar vroeger de mijnwagentjes rolden konden we links van het sneeuwveld omhoog.
Aan de andere kant van de col verspert sneeuw ons de rechtstreekse weg naar estanys Nere deth Forcalh.
Het is hier een eldorado voor mineraalzoekers.
Mooie stukken pyriet en zinkerts gevonden.
In tegenstelling tot wat de Spaanse kaart aangeeft zijn we links van de Ribèra deth Horcalh blijven lopen om nog voor de samenvloeiing met de Ribèra d'Orla,
net na een waterval,
naar de andere kant te gaan.
Over een bloemrijke weide naar een volgende samenvloeiing met arriu de Venatar.
Echt wildernis lopen zonder pad.
Onderweg een adder zonnend op een steen.
Ik zag hem denken toen ik boven hem hing om hem op de foto te zetten:
"Bijt ik hem in de kuiten of grijp ik hem bij de keel?"
Het plan was om enkel 's avonds te koken en door de dag onze magen te vullen met allerhande energierepen.
We zijn ervan afgestapt.
De portie van 's avonds is eigenlijk te groot en door de dag komen we net tekort om de steeds slinkende suikerspiegel op peil te houden.
Die middag werd het kookpotje bovengehaald en in tussentijd konden de schoenen verluchten.
Schoenen die toch uit moeten.
Beek te breed om ze zonder natte voeten te kunnen dwarsen.
Afdalen tot Es de Cabau om dan via een breed pad naar Plan de Beret te gaan waar ik bij het plaatselijke restaurant een aansteker ging kopen/vragen.
Vuur dat net als water vrij essentieel is om onze tocht te laten slagen.
Een geluk dat ik altijd een reserveaansteker meedraag nadat nummer één het gisteren voor bekeken hield.
Het restaurant was gesloten maar er werd toch open gedaan.
De aansteker zelf was gratis.
Weg waren de muizenissen in mijn hoofd.
De restauranthouder kwam ons nog achterna gelopen.
"Of we Britten waren?"
"Nee."
Waarna hij zich omdraaide en terug naar binnen ging.
We keken elkaar niet begrijpend aan.
Vanaf Baqueira Beret in een overvloed aan markeringen tot Estany Baciver.
Dan liep het niet echt volgens plan.
Het topje bij het meer hebben we langs links gerond i.p.v. te proberen noordelijk
op hoogte van de waterspiegel blijven.
Te hoog tegen de flank van de berg zodat we eerder richting Estany Deth Rosari de Baciver liepen. Een fout die we herstelden door dan maar zelf onze weg te zoeken. Lijn trekken tot de col om dan hoofdzakelijk
over gras naar Forqueta d'Arreu te lopen.
De eerste indruk van wat ik zag aan de andere kant viel tegen.
Meer rots dan ik had verwacht in een landschap met niet echt een sterk punt.
Steenmannetjes tot bij het meer.
Een meer dat er te ingesloten bij ligt om mij te bekoren.
Alleen aan de NW-zijde van het meer is er bivakmogelijkheid.


h4. Vrijdag 11/7/2005

Wakker geworden in een dikke mist die maar langzaam optrok.
Spanning jaagt door mijn lijf.
Gaan we onze weg vinden in deze stille hoek?
Het meer gerond langs de ZW-Z zijde wat achteraf gezien de minst evidente route was.
Bij wijzerzin lopen kan langs de waterlijn worden gebleven.
Klimmetje naar het meertje onder de col van Serrat de Garrabea.
Westkant kan dienen om een tent op te zetten.
Tussen rododendrons verder naar de col.
Bijna boven kwamen we op een duidelijk pad.
De aanloop hiervan hebben we blijkbaar gemist.
Terugblikkend, met af en toe een doorkijk mogelijk naar het noorden.
Estany Superior del Rosari leek meer spek voor mijn bek.
Meer lucht en ruimte rondom het water.
Het begint stilaan op te klaren.
Met visueel zicht verloopt oriëntering zonder problemen.
Allemaal "rechttoe rechtaan" klimmen en dalen, van het ene meer naar het andere.
Het mooiste was de afdaling naar Estany Pudo (op de Franse kaart de naam Estany del Muntanyo d'Arreu gekregen).
Lekker op snelheid naar beneden over een puinhelling.
Gecontroleerd steen lawines veroorzakend.
Hoewel bivakmogelijkheid bij dit meer leek het water van dubieuze kwaliteit.
Nogal wat wol in het water, schuimvorming waar het water tegen zijn oever klotste en in het gras een schapenkreng.
In een zigzag naar Coll de l'Estany Pudo, hier en daar een rode markering.
Minder duidelijk werd het na de col.
Steenmannetjes en rode markering leken elkaar geregeld tegen te spreken.
Het deed de gedachte oproepen of er een code bestaat hoe er met steenmannetjes moet worden omgegaan.
Zelf heb ik nog niet zoveel stenen verzet.
Ik heb wel meermaals gebruik gemaakt van andermans arbeid.
Routebepaling lijkt soms een heel individueel gebeuren.
Als iedereen nu zijn mannetjes gaat plaatsen is de kans groot dat het patroon zoek geraakt.
Door bomen het bos niet meer wordt gezien.
Iets wat zich hier lijkt af te spelen.
Naar Bassa de Boscas waar we hoog boven bleven.
Een kapitaal aan mooi doorvoedde paarden met hun glanzende vacht rondom dit meer.
Ver beneden het asfalt, kronkelend als een slang door het landschap.
Geen bijster overzichtelijk terrein sinds Coll de l'Estany Pudo.
Ik zou het traject niet graag in omgekeerde richting lopen.
Lijn gelegd met het thuisfront.
Bomaanslag in Londen. 37 doden en 700 gewonden.
Welkom terug in onze wereld.
Toen werd de scène bij het restaurant pas duidelijk voor ons.
Brave man wilde ons waarschijnlijk informeren over deze aanslagen.
Flessen gevuld bij Font. de la Collada.
Middagpauze en de kans genomen om onze tent te laten drogen.
Vall de Gerber:
oranje-groene markering lijkt opgefrist te zijn.
Een geluk dat de vele dag-trippers samen met de verflikjes een duidelijk spoor hebben getrokken want de werkelijkheid is veel ingewikkelder dan de kaart aangeeft.
Verre uitzichten als het weer meezit maar hier boven bij Refugi Mataro is momenteel alles potdicht getrokken.
Even nog de kans gehad om de route voor morgen uit te zetten en ze op te slaan in mijn brein.
Nog een klein sneeuwveldje onder Coth der Lac Glaçat (Coll Gerber)te bespeuren.
21.45u.
In onze eerste slaap gewekt door 3 binnenstormende Spanjaarden.
Opgestaan om die mensen ook plaats te gunnen.
We waren er al vanuit gegaan dat we de hut voor ons alleen zouden hebben.
Officieel is het een hut voor 14 personen wat betekent dat 2 personen per matras worden geteld.
Heel krap als je het mij vraagt.
In de nabije omgeving zijn er geen goede bivakplekken.
Het kan wel bij de meertjes tussen Mataro en Estany de Gerber



h4. Zaterdag 12/7/2005

Gaandeweg vergezelden steeds meer steenmannetjes ons om dan net voor de col nog maar eens op een duidelijk pad te stoten.
De refugio is alweer een tijdje opgeslorpt door de mist als ik even over mijn schouder kijk.
Ik was er pas laat in de voorbereiding achter gekomen dat de mist hier hardnekkig kan zijn.
Klimatologisch behoort dit gebied tot de noordelijke Pyreneeën.
De bij wijle steile afdaling, ondanks de mist, was het niet moeilijk.
Vanaf Saboredo een overmaat aan rood-wit op weg naar Port de Ratera de Colomèrs.
Markeringen die echt nodig waren om op het rechte pad te blijven vanaf het moment dat wij de col naderden. Alle perspectief kwijt.
Alles oogt even grijs.
Enkele fraaie grasveldjes net voor de col.
Als het weer zo blijft doen we het ommetje naar Ventosa i Carvell niet.
Ik heb ook geen idee bij zicht nul of de aanzet naar Port de Colomèrs goed is aangegeven.
Lunchen deden we bij Lac Obago.
Merkelijk meer volk op de route.
Na Lac Long zijn we overgestapt op de gele markering.
Een plaatselijke korte ronde langs enkele meren.
Estany des Cabidornats met zijn eilandje daarna Garguilhs de Jos.
We liepen nog even door en hielden het bij Estanh Mort voor bekeken.
In aanvang de tent opgezet aan de ZW kant, midden tussen de orchideeën, nadat mijn dochter eerst vakkundig alle kikkertjes in veiligheid had gebracht.
Later hebben we de tent opgepakt en verplaatsten we ons iets verder in de 'cirque'.
Een nog vlakker stukje gras naast een grote rotsblok.
Haringen gaan erin als boter.
Nog korter bij een meanderend beekje dat ons van vers water zou voorziet.
Er was even het plan geweest om nog vandaag over Port de Caldes te trekken maar de wolken kwamen weer zwaar en dreigend laag boven ons hoofd hangen.
Goede keuze zo bleek toen de eerste tikken te horen waren op het tentzeil.
Hopelijk wordt deze nacht al het vocht uit de lucht gewassen.
De Pyreneeën hebben vandaag al genoeg verstoppertje gespeeld met ons.
Morgen maken we er een langere dag van om dan ergens in Vall de Conangles onze tent op te slaan.


h4. Zondag 13/7/2005

We zitten duidelijk aan de goede kant van de berg (en heel wat meters lager).
Onze tent opgezet langs Barranc de Conangles.
Op een 'rug' tussen de hoofdbeek en een zijloop.
Alle dennen in de buurt gedrapeerd met onze kledingsstukken.
De zon brandt, water in handbereik, wat wil een mens meer?
Minder binnen bereik is Col de Mulleres.
De refugi als rode speldenknop zichtbaar.
Het steile sneeuwveld onder de col waardoor een duidelijk spoor is getrokken.
De knoop maar doorgehakt.
We zitten duidelijk op schema en gaan het ommetje doen via de GR11.
Gezelschap gekregen van duizenden vliegen.
Vooral onze sokken lijken in de smaak te vallen.
We hebben vandaag tot nu niet kunnen genieten van de omgeving.
Omringd gebleven door een mistgordijn.
Een totaalspektakel werd ons niet gegund.
Zowel Port de Caldes als Coll de Crestada vermeldde nadrukkelijk de route naar Ventosa,
waar het beter weer leek te zijn.
Voor ons klaarde het wat op vanaf Estanh deth Cap deth Port,
weer een meertje met mogelijkheid tot bivakkeren.
Iets boven Estany de la Restanca ons potje gekookt en vanuit een heel relaxte houding het hard labeur van al die andere zwoegers op ons pad aanschouwd.
12.15u:
terug de rugzak aangegespt.
Na korte steile afdaling de geleidelijke klim naar Port de Rius.
Een kudde schapen voor ons uitduwend,
een waakhond die van blaffen zijn levensdoel had gemaakt en ons op de voet bleef volgen.
Het weekend loopt op zijn einde en het werd terug merkelijk rustiger op de route.
Een route die tegen het einde een grasveldje met even verderop een bronnetje, een zoveelste mogelijkheid tot bivakkeren gaf.
Dochter was twee joekels van blaren aan het kweken op haar grote tenen.
Foto van gemaakt met in diepte haar brede glimlach.
Eretekens die ze blijkbaar met plezier wilde dragen.
Zou dienstig moeten zijn als screen-saver op haar nog aan te schaffen laptop.
Het houdt de herinnering levendig.
Alweer een dochter die uit huis gaat.
Deze keer richting Leuven.
Lac rius lag er beeldig bij.
Door zijn grillige vorm met verschillende doorkijkjes, steeds veranderend van vorm tijdens het ronden van dit meer.
De afdaling een formaliteit.
Het zoeken van een vlak plekje evenzeer, mogelijkheden te over.
De laatste wandelaars zijn de berg af,
de avond valt,
de vliegen verdwenen,
fris gewassen tussen het dons.


h4. Maandag 14/7/2005

Het ochtendgrijs van de vorige dagen is verdwenen.
De Pyreneeën laten zich van hun liefelijkste kant zien.
Het begon deze morgen al.
Wakker geworden onder een staalblauwe lucht.
Refugi Molières blakend in de zon bedacht ik mij met enige zuurheid.
Had het toch niet gekund …het spoor door de sneeuw…nog tijd tot beneden om in laatste instantie het roer om te gooien…of….
Delete.
Gedaan met die cirkelredeneringen!!.
Troosteloos is het gesteld bij de tunnel.
Het geronk van de ventilatoren, de breekmachines die het puin uit de berg vermalen.
De oude tunnel is blijkbaar te klein geworden om het drukke verkeer de baas te kunnen.
Ik zag enkele jongeren hun boeltje inpakken bij een smerige garage naast de weg.
Er wordt wat geïmproviseerd om het betaalbaar te houden.
"Of ik langs de Barranc d'Anglos zou kunnen bivakkeren" had ik bij Mataro aan een van de Spanjaarden gevraagd.
"Ja",zei hij resoluut.
We zouden echter in grote problemen zijn gekomen mocht ik hem gevolgd hebben in zijn advies.
Anders werd het bij Estanys d'Anglos.
Meertjes die we bereikten na een stevige klim van 700m.
Ingeplant in een grote vlakte, omringt door bergen.
In dit amfitheater nog wat calorieën binnengewerkt,
de restjes aan de jonge forellen gegeven die hier massaal te zien waren.
Een klein wonder dat deze dieren hier nog voldoende vinden om te overleven.
Erg groot zullen ze nooit worden.
Lang aan het twijfelen geweest of we op deze romantische plek niet zouden blijven.
Door de routeaanpassing konden we het de rest van de tijd erg relax aanpakken.
Even romantisch -aan de buitenkant - is Refugi d'Anglos doch binnen lijkt ze toch haar beste tijd te hebben gehad.
'Hoog zomer' en daarom besloten toch nog maar wat verder te stappen.
De klim naar de col bij Pic de la Solanc.
De Pyreneeën lieten zich hier in al hun glorie bewonderen.
Alle kleurschakeringen, groen, blauw en wit van de sneeuwveldjes.
Kleuren van het landschap die de vorige dagen voor ons verborgen zijn gehouden.
Merkelijk minder druk op het pad dan gisteren.
Etang de Cap de Llauset oogt fraai met verschillende goede bivakplekken.
Het hoogste punt, na een helse klim, kwam bij Collado de Valhibierna.
Zo goed als geen wind, helemaal alleen op deze col met een machtig uitzicht.
Ik ben er voor gaan zitten om mijn geest de kans te geven deze sensatie op te slaan in mijn brein.
Gebrekkige markering tot voorbij de meren.
Weer zo'n brokkengebied waar niet overal een pad te vinden is,
de markering slecht en met mannetjes die alle richtingen staan uit te wijzen.
Onze tent staat bij het Pleta de Llosas.
Een grote vlakte op de kop van de vallei met zijn meanderende beekjes.
Forel schiet door het water.
Het idee dat de hoogtelijnen niet overeen komen met de werkelijkheid.
Een zee van ruimte.
We waren er beiden over eens dat deze pittige dagtocht een van de mooiere was van de laatste dagen.
Deze morgen om 8u vertrokken en tegen 18u smeten we de schoenen van ons af en dat terwijl een koppel zijn weg nog naar boven zocht.
Hoewel er hogerop bij het eerste meer wat we tegenkwamen in de afdaling mogelijkheid is tot bivakkeren is, zag ik mij op dit uur niet meer naar boven trekken.
Lang buiten gezeten en mijn blik laten afdwalen naar de ZW kant van de Aneto-regio,
de waterval die van Ibon de Llosars naar beneden valt.
Het jagen van een roofvogel die tal van pogingen deed om de marmotten te verschalken doch de uitkijkposten waren waakzaam waarna, na een waarschuwing van een van de wachters er over heel het dal een 'fluitconcert' losbrak.
Wat zit de natuur toch mooi in elkaar.


h4. Dinsdag 15/7/2005

Een korte overgangsetappe is het vandaag geworden.
Ik had mijn dochter een douche beloofd.
Op de kaart aangeduid als camping Valero en nu met web-adres "turpi.net" een hotel met daaraan verbonden een kleine camping.
Nog niet naar de prijs gevraagd.
Een eerste echte wasbeurt na 1 week is eigenlijk even onbetaalbaar.
De dag vandaag: bah…,
met wat fantasie viel de afdaling langs Rio de Ballibierna te doen.
Ik kan maar niet begrijpen dat een route als deze tot daguitstap genomineerd kan worden.
Akkoord als voluit gegaan wordt tot Pleta de Llosas of tot de andere hoger gelegen meren.
Maar als iemand met zijn gezin pas om 12u aan de aftrap verschijnt
-beneden in het dal-
staat dit, naar mijn gevoel, garant voor een 'bedorven' dag.
Vader voorop en moeder en zoon achteraan.
Op hun gezichten stond duidelijk te lezen dat vandaag vader had mogen kiezen.
Af en toe een doorkijk naar de rio in de diepte,
het uitzicht op de grenstoppen om het geheel niet helemaal af te breken.
Getracht me een mentaal beeld te vormen van het Estos dal.
Verder wat aftelrijmpjes neuriënd tijdens het stappen om de tijd te doden.
Één is één
Ene god alleen een zaligmaker en anders geen.
Twee, twee is twee.
Twee stenen tafelen als gebakken wafelen, ene god alleen, ene zaligmaker en anders geen.
Drie, drie is drie….
Mijn katholieke achtergronden moeten toch ergens hun sporen hebben achterlaten.
Fris gewassen en 1/2L pils verorberd, tijd om wat beschouwingen te maken.
-Dat ik vergeten was dat het zoveel moeilijker lopen is door de Pyreneeën dan door pakweg Schotland.
-We erg veel keien en brokken onder de voeten hebben gehad.
-Ze voor mij niet groot genoeg kunnen zijn.
In het eerste geval is het stuntelen,
in het tweede kan ik aardig wat snelheid maken doorheen zo'n veld,
springend met mijn lange benen van de ene blok op de andere.
Gemerkt dat bij vermoeidheid en als het steil wordt, de handen meer dan eens worden gebruikt.
Zou daar het voordeel zitten van het lopen met stokken.
Mijn dochter zegt althans van wel.
Ze loopt al enkele dagen rond met een stuk hout wat ze onderweg gevonden heeft.
Een gedachte die me ook binnenschiet is dat ik nooit smalend zal doen over GR-lopers of het nu op de gr10 of gr11 is.
Er zitten best pittige stukken tussen die onder geen beding onderschat moeten worden.
Marjan vond dat de tijd voorbij is gevlogen.
Een teken dat het haar is meegevallen.
Onderweg was ik weer volop plannen aan het maken voor volgend jaar.
Het wildernis lopen is mij zo goed meegevallen dat ik eraan denk om het HRP traject tot Mérens-les-Vals te lopen.
Sentein lijkt ook dan een goede startplaats te zijn.
Een kleinere tent voor een nog grotere autonomie en dan solo op weg.
Niet dat mijn dochter niet meer mee mag maar ik zie ze dan zelf plannen maken.
Wat mij betreft krijgt ze carte-blanche om zelf iets uit te broeden.
Ze blijkt -waarschijnlijk beter dan haar vader- te beschikken over een goed visueel geheugen om wat ze ziet op de kaart over te brengen op het landschap en omgekeerd.
Even voorzichtig geopperd of ze geen zin had om tot de laatste dag in de natuur te blijven.
Graag had ik de grens willen oversteken via Port de la Glere naar Cirque de la Glere om zo verder naar Lac Vert te lopen.
De volgende dag via Cirque des Crabioules, Col de la Coume de Bourg naar het cirque d'Espingo.
Na een nacht bij Saussat of Espingo zou een simpele afdaling naar Granges d'Astau volstaan om er de autobus te vinden die ons naar Luchon kon brengen.
Niet lang aangedrongen toen ik de expressie las op haar gezicht.
Ze wilde zo graag proper gewassen haar entree maken op de luchthaven.


h4. Woensdag 15/7/2005

Mooie laatste dag in de Pyreneeën.
Onze tent staat aan Bouns de Port.
Deze avond loop ik als waardige afsluiter naar Pic de Sauvegarde.
'Simpson wolkjes' aan de hemel en volgens de gardien blijft het ook deze avond open weer.
Duidelijk meer paden ten velde dan op de kaart.
De rechtstreekse in tweekleuren groen gemarkeerde vanaf Hospitalet de Benasque naar de port de Vénasque. Verder een zig-zag die naar Col de la Feche lijkt te gaan.
Vanaf de refuge eentje naar de col tussen pic de sajust en sauvegarde om zo naar het lac de la Montaguette te lopen.
Plezante gebeurtenis deze avond.
Even bezoek gekregen van een Belg Joery genaamd.
De eerste op onze tocht.
Hij doet een solotoer van …drie weken, whaw…, diepe buiging…
Blijkt dat we elkaar kennen via internet.
Ik moet zeggen; zijn frank viel sneller dan de mijne.
We hadden informatie uitgewisseld over onze zomertocht door de Pyreneeën.
Draagt een stuk boven de 20 kg met zich mee.
Kwam hier bij de Bouns een laatste keer water inslaan om in het zicht van de Aneto zijn tent op te slaan.
In het bewandelen van de pic die avond, zag ik zijn tentje staan net achter de port.
Dit uitstapje was de extra inspanning ruimschoots waard.
Marjan was iets gaan drinken in de refuge terwijl ik genietend van de zonsondergang nog wat mijmeringen maakte over de voorbije dagen.
Weemoed werd mijn deel hier op de top.
Aan mijn voeten de inscripties van mensen die in de leisteen een teken van hun aanwezigheid hebben nalaten. Ze gingen tot meer dan 50 jaar terug in de tijd.
Misschien voor de enkeling die de tijd heeft overleefd slechts nog een vage herinnering vanachter het raam in pension 'herfstrust'.
In stilte hopend dat ik volgend jaar hier weer ergens terug mag staan.
Mijn tijd dan nog niet gekomen is.


h4. Donderdag 16/7/2005

Deze morgen, de tent was nog niet opgebroken of de eersten dagtrippers kwamen aan bij de refuge.
In het begin kon ik de afdaling naar hospice de France nog smaken, het uitzicht op de grazige berghellingen. Daarna volgde de eindeloze zig-zag tot beneden die het saai maakte.
Een verademing toen de afslag kon genomen worden naar het pad dat door het Bois de Sajust liep.
Bijna bij Cirque de la Glere in een bocht, mocht er voor de verandering onder een sneeuwbrug doorgelopen worden.
Toch wat link want op een bepaald moment, zeker bij deze hitte, kan het niet anders dan dat de koepel het gaat begeven.
Vreemd dat op zo'n redelijk bewandeld pad dit boeltje niet is 'opgeblazen'.
Vanaf Cirque, via plaatselijk uitgezette paden konden we eerst links, dan rechts overstekend via een brugje langs Ruiseau de Glere afdalen naar het dal.
Na een merkelijk breder bospad en de plaatselijke bezienswaardigheid van Gouffre de Malaphatte,
door een mooi loofbos tot aan het zinderende asfalt wat ons naar een camping in Luchon leidde.
En wat haalt een mens uit de supermarkt:
een brood, kaas, fles wijn en verder tijdens onze rooftocht
een bosbesgebak met frisdrank plus een dagblad uit eigen land.
Het is al na 21u.
Aangenaam warm en nog veel beweging op de camping.
Verslaggeving van de dagrit in de 'Tour de France'.


h4. Vrijdag 17/7/2005

Deze ochtend nog moeten leuren om van de laatste restjes brandspiritus af te geraken.
Uiteindelijk ervan verlost door de campinghouder.
Onderweg naar de luchthaven nog een praatje kunnen maken met een jong koppel die van Lescun naar Gavarnie waren gelopen.
Voor Col de Fache hebben ze rechtsomkeer moeten maken omwille van sneeuw op hun pad.
Inderdaad een linke passage.
Dergelijke conversaties geven mij een aangenaam gevoel.
"Kunnen meepraten over trekken door de Pyreneeën".
Vooral gevraagd, geluisterd en bijgeleerd van die andere Nederlandse man die al jaren door de Pyreneeën trekt.
Vorig jaar van Ax-les-Thermes naar Luchon via de korst mogelijke weg.
Hij had er, dacht ik, 9 dagen over gedaan.
Deze keer is hij rond de Aneto is getrokken via Coll de Salenques.
Nog nooit zo weinig sneeuw gelegen in al de jaren dat hij er kwam.
Waar vroeger door de sneeuw naar boven gegaan kon worden blijft er nu rollend puin achter wat de klim een stuk inspannender maakt.
Ook de 'eeuwige sneeuw' blijkt een tijdelijk iets te zijn worden.
De berggids met zijn kapotte knieën.
De inscripties op de berg.
Deze tocht.
Hoe vergankelijk.

Een mooie gevarieerde tocht die iedereen met enige ervaring tot een goed einde kan brengen.
Kort bij toeristische gebieden maar door zijn opzet vermijd je grotendeels de drukte.
Helder weer lijkt op sommige stukken nodig om niet hopeloos verloren te lopen.
Tal van mogelijkheden om ze een nog avontuurlijker karakter te geven
door bv in plaats van naar Plan de Baret te lopen bij Cabau richting Montgarri te lopen
om even na Pont de Marimanha je een weg te banen in zuidelijke richting naar Coll d’Airoto.
Verschillende meren die als baken kunnen dienen om verder zuidelijk te trekken naar Estany Superior d'Arreu.
Verder kan er nogal wat gevarieerd worden op de oost-west verbinding als je geen GR11 wil lopen.
Bij Hospitau de Vielha kan dan weer de keuze vallen op een oversteek via Coll de Mulleres.
In de aanloop naar Hospitau de Vielha heb je zicht op deze coll en de eventuele sneeuw(resten).
Zo vermijd je enkele vervelende routes.
Win je wat tijd en valt het te overwegen met wat dagen extra helemaal een rondje te lopen met Luchon als vertrek en aankomstplaats.
Het GR10 traject vanaf Luchon tot Etang d’Araing zal niet teleur stellen.

Reacties

Populaire posts