Spoorzoekers.

Een tussendoortje:"gehaspel op het levenspad"

Ik kijk bij het binnen komen even terloops op het prikbord achter de deur waar we de namen noteren van mensen die de abstinentieregel hebben overtreden t.a.v. verslavende middelen of even zelf dokter hebben gespeeld en zich een medicament hebben voorschreven.
De plek oogt blank, dat is al iets.
Het is in de ochtend, rond 8.30u altijd een druk moment wanneer de collega’s binnen komen. Toekomend, denken al een koffie verdiend te hebben.



De deuren open voor mensen die hun medicatie op komen halen of "dag-verplegers" die zich aanmelden (voor een alcohol controle).
Intuïtief staat de scanner op tijdens dit ontmoetingsmoment en ook al kleurt de scene “safe”, toch is er de sluikse blik op het display of het gevoel al dan niet bevestigd wordt.
Het heeft iets bevreemdend zo te zweven tussen vertrouwen en wantrouwen .

Bloeddrukken die worden genomen.
Ontwenningsmedicatie is goed om de hersenen langzaam te laten wennen richting nieuw evenwicht maar wanneer de vloer begint te dansen onder de voeten, het hoofd zwijmelt en de blik leeg oogt is het misschien teveel van het goede.
Het is bijna een ritueel waar aanvullend woorden pogen te zalven wanneer een dosis versneld wordt afgebouwd tot het moment dat de werkelijkheid zonder de wens/mogelijkheid deze te verdoezelen zijn gelaat toont.

De roes,
Vergeten, op de stroom der vergetelheid wegdrijven,
de schemering in, naar het diepst van de nacht,
Daar waar geen teleurstelling en geen berouw is….

Staat er te lezen op een werkje gemaakt binnen de beeldende therapie
Er staan vandaag twee opnames gepland.
Ik neem de korte zinnen in mij op die ik terug vind op het intakeblad en probeer hiermee een beeld te vormen.
Haar eerste opname bij ons. Ik besluit zoals altijd om haar eigen verhaal kort te houden.
Niet teveel exploreren. Niets zo vervelend om keer op keer je verhaal af te moeten steken. Dat haalt de lading uit de woorden.
Ik zet me standaard op de vensterbank van haar kamer.
Wat vind je dat we echt moeten weten als eerste verhaal?
Mijn openingsvraag peilt naar de reden van opname.
Wordt problematisch gebruik al benoemd of schuift ze andere zaken naar voor.
Het vertelt iets over de bespreekbaarheid.
Waarom nu? Het vertelt iets over het kantelmoment.
Heeft de spiegel iets teruggegeven op het moment van de beslissing?
Ik stel haar gerust dat alles wat ik het komende uur ga vertellen ze wat mij betreft mag vergeten.
“Ik ga teveel van je vragen om het in je op te nemen.”
De herhaling zal op de duur wel een spoor trekken.
Ik ervaar haar als rusteloos, ze verliest zich in haar spreken, in de vragen.
Ze hoopt op duidelijkheid, perspectief.
” Ik wil terug diegene van vroeger zijn.”
“Laat mij niet te lang in de oriëntatie groep; ik ben al lichamelijk ontwend, ik wil aan mijn therapie beginnen.”
Ik doe een poging om uit te leggen dat we haar niet langer laten chambreren dan nodig.
Wat ze denkt waar haar therapie over moet gaan?
Ik weet dat het meestal een onmogelijke vraag is.
Het verlangen naar de instant oplossing. Weg van het ondraaglijke.
Zo heeft het middel altijd gewerkt. De rekening wordt later gepresenteerd. Je verkoopt je ziel aan de duivel.


“Terug diegene van vroeger zijn.” Wat strikt genomen onmogelijk is.
We zijn geen tijdreizigers en kunnen hoogstens terug proberen aan te haken op wat een “normale” levenslijn kan zijn. De onrust, het verlangen naar een start in een “behandelgroep”.
Daar waar ze verondersteld dat de verlossing nabij is.
Ik zet er een beeld tegenover dat therapie zich in het nu afspeelt, zonder ontsnappingsmodule door middelen.
“De ontwenningsafdeling als levensschool”
met als ondertitel: “Leren leven met een draaglijk tekort” vat het wat mij betreft goed samen.
(een artikel van Geert Pype en Robert Vanacker).

Verandering vraagt tijd. 
Vorm snoei van een boom die door verwaarlozing zijn vorm is kwijt geraakt.
Dat vraagt tijd en jaren snoeiwerk om hem terug te modelleren.
Dat gaat ook op voor ons mensen.
Ik controleer niet of ze mijn metafoor begrijpt.
Terug contact met het “zelf” is meestal eerder een einddoel dan een begin voorwaarde.
Probeer kalmte uit te stralen. Een soort ritueel waar ik mij in gespecialiseerd heb.
Hoe ik mijn opnamemoment aanpak is ook vanuit een zekere blindheid voor andere manieren.
Wie ben ik om de ander zijn blindheid te verwijten?

Daarom is het altijd prettig om zelf collega’s bezig te zien in hun werk. Het voegt iets toe.
Iedereen kent de boeken met optische illusies.
De een ziet het andere beeld binnen de prent terwijl de ander, hoe goed hij zijn best doet, blind blijft. Tot het “aha moment”, dan is er de synaps sprong en ziet hij het keer op keer.
Loskomen van een verslavingsgedrag loopt op eenzelfde manier.
Een nieuwe baan trekken soms gevaarlijk dicht langs diep ingeslepen patronen vraagt tijd, inspanning en concentratie maar baant alsmaar gemakkelijker en gemakkelijker.

Reacties

  1. Heel fijn, het beeld dat je schetst over verslaving en hoe een opname verloopt!
    Een medereiziger op hun pad. (Ik werkte in de therapeutische gemeenschap De Sleutel)
    Dank ook voor uw blog, doet veel deugd om te kunnen bladeren en goesting krijgen in 't verlangzamen, dichter bij de natuur..
    Dankjewel!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Patrick,
    Mooi compliment dat ik daar krijg van jouw.

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts