Winters Sarek

De naam om een solo wandelaar te zijn maar in realiteit heb ik de laatste langere tochten steeds in gezelschap gelopen.
Sarek in de winter zou een solotocht worden.
Voorbereidingen getroffen om met geschikt gerief aan de start te verschijnen.
Heel wat uren arbeid om een degelijke tent en slaapzak te maken voor de verwachtte polaire temperaturen.
Koop een losse snowsled bak bij en knutsel me een pulka in elkaar.
Aangevuld met wat houten sneeuwharingen.
Het zou, en dat was nieuw, op ski's gebeuren met zero ervaring.
Veerle kreeg lucht van mijn plan en kon me overtuigen het voordeel ervan in te zien om misschien toch niet alleen te gaan. Winst voor beiden partijen.
Matti een noorderbuur(vrouw) met ski ervaring zou ons groepje vervolledigen.
We spreken af en overlopen elkaars paklijst. Matti wordt aangemaand met schrappen te beginnen.
Zekerheden inbouwen begint anders door te wegen.
Het zou een klassieke doorsteek worden van Ritsem richting Kvikkjokk.
Tegelijk een paar 'achter de hand' routes mochten er aanpassingen moeten gebeuren en we met een tekort aan dagen zouden zitten door het slechte weer.
In dat geval ging het vanaf Mikka via Pielastugan over een paternoster van meren naar Saltoluokta.
Onze plaatselijke weerman gaf nog wat goede raad en prees ons gelukkig dat we niet een week eerder naar ginder waren vertrokken.
Zachte temperaturen zelfs tot boven nul met regen en daar bovenop joeg er een zware storm doorheen de valleien van Sarek. 
Straks vriest de boel weer aan. 
"Pak toch maar jullie stijgijzers of microspikes mee."



Op naar Ritsem fjällstation

Met het vliegtuig tot Stockholm. Uren wachten voor we de nachttrein op konden. Meer dan tijd genoeg om gas te kopen. We houden het op één grote en een kleine bus per persoon. Matti die een benzine brander gebruikt liet nog weten dat ze liever 3 dan 2 liter had gehad.
Het lijkt niet nodig en verraadt volgens mij wat vrees. Ze haakt aan vanaf Arlanda.
We installeren ons in het station van Gallivare wachtend op de bus. Met flink wat vertraging in Ritsem aangekomen. In Vietas een paar uren vast gezeten totdat de sneeuwruimer de boel onderweg naar Ritsem wat had opgeruimd.
Toen al veel bewondering voor de vrouwelijke buschauffeur hoe ze haar vehikel onder controle wist te houden op deze ijspiste.
Ik leen een schroevendraaier en een paar tangen in het winkeltje/receptie en verleng op advies van mijn tochtgenoten mijn pulka een beetje om het zwaartepunt van het geheel wat lager te leggen.
In de voorbereiding kwamen er berichten dat je misschien een extra toeslag zou moeten betalen bij SNbrussels omwille van de grotere afmetingen van een pulka.
Meer dan de bak mij heeft gekost.
Heb daarom de decoupeerzaag losgelaten op de bak en heb er een stuk van zijn achterkant afgezaagd.
Heb de twee delen inschuifbaar gemaakt zodat ik uiteindelijk de lengte op 110cm terug bracht maar met de mogelijkheid dit desgewenst terug wat te verlengen in drie varianten.
Het was niet nodig geweest.
We zijn zonder extra kost hier in het Noorden van Zweden geraakt.
Met een kuch en zeurende benen kruip ik in bed.
Het manneke is wat ziek.

Ritsem-Akkastugan

"Taffel"  de volgende dag met een misselijk gevoel wat achter de dames aan wanneer we richting Akkastugan trekken.

 Grauw van kleur in een sneeuwwit landschap.
De berg Áhkká prominent in beeld.
Visgratend of wat er voor moet doorgaan kruip ik de berg op naar de hut.
Ik begin me af te vragen wat die stijgvellen daar in de pulka liggen te doen.
Mens, dat kost mij energie.
We krijgen nog wat advies van de hut beheerder om tot Kisurisstugan te geraken. De route over Padjelantaleden raadt ze af.
"Kies voor zekerheid en volg het gemarkeerde scooterspoor  tot Kutjaure."


Ik geraak stilaan hersteld al blijf ik de rest van de tocht blaffen als een overjaarse zeehond.
Een hiep hiep hoera toen uiteindelijk de vellen toch werden geplakt.
Dat gaat mij een stuk beter af.
"Hulde aan het stijgvel" werd  meermaals in de mond genomen.
Goede uitvinding.
Het was even zoeken om Kisurisstugan te vinden en met onnodig gestuntel overbruggen we de diepe kloof die ons scheidt van deze veilige haven.
Terwijl, wanneer alles wat vanaf een afstand werd bekeken die kloof heel gemakkelijk vermeden had kunnen worden.
Matti was gisteren al vuurmaakster van dienst en nog voor ik Akkastugan betrad brandde het vuur al hevig.
De gaskachel hier aan de praat krijgen was minder evident en pas na een paar uur en na het goed herlezen van de kleine letters werd het duidelijk dat de uitlaat langs de buitenkant nog was afgesloten.
Veerle maakt zich dienstig door vers water op te gaan halen in de kloof.
Ik ben verrast over het comfort dat ik hier aantref.
Bij Matti begint er twijfel door te klinken in haar stem.
Ze voelt zich wat ziek, vreest de koude temperaturen die we de komende dagen moeten trotseren zonder nog terug te kunnen vallen op een verwarmde hut.
Met een pulka zag ze de mogelijkheid om toch een bivaktocht te kunnen lopen die gezien haar frêle postuur anders ondraagbaar zou worden.
Helaas begint de pulka ook door te wegen en heeft hij vooralsnog geen voetjes die een handje helpen.
Waar ze vanaf de keukentafel thuis de mogelijkheden zag begint in de realiteit van het nu een ander verhaal te spelen.
Veerle overtuigt haar minstens te proberen tot de volgende etappe omdat de weg terug nog altijd kan.
Ik heb een nichtje, heel artistiek aangelegd, ze had vanuit de kunstakademie een opdracht.
De zoektocht naar het eigen en andermans breekpunt.
De postbode op de hielen post ze aan haar geadresseerde brieven met gemanipuleerde postzegel in foutieve brievenbussen in de buurt waar ze woont en houdt bij hoe lang de mensen het vol houden om consequent de brief af te komen leveren op het juiste adres. Ergens komt een moment dat de mensen het beu worden om die stap nog te zetten.
Iedereen heeft ergens een punt dat hij begeeft en af wil haken omdat de comfortzone overschreden is.

Kisurisstugan-Niják

Veerle neemt de beslissing om de aanzet richting Niják te bepalen door het spoor te volgen dat achter de centrale hut begint.

 De richting is duidelijk al duurt het even voordat ik inzie dat de top waar we ons op richten geen deel uit maakt van de Gisuris rechts van ons maar een afzonderlijke top is. Vanaf dan is het duidelijk dat we ons op de  Niják aan het richten zijn.
Het gaat in zacht stijgende lijn.
Een laatste keer een hoera voor de stijgvellen.
De ondergrond meer dan stabiel om ons gewicht te dragen.
Ik hou me afzijdig als ik Veerle en Matti wat hoor kissebissen  over de te volgen route.
Eigenlijk maakt het niet veel uit of we nu links of rechts gaan. Vooruitzien is toch zo goed als onmogelijk. Hindernissen moeten op het moment zelf worden omzeild.
Zolang het maar richting Niják gaat.



Onderweg spreken Veerle en Matti af om samen de tent te delen.
Cozy met elkaar om zo de temperatuur binnen wat op te drijven.
De tent van Matti (vermoedelijk een msr fury) die ze tweedehands heeft gekocht lijkt ontwerp fouten te hebben. We slagen er niet in om de stokken adequaat vast te zetten omdat of de stok te lang of het zeil te krap is. Gevolg is dat de stokken worden vastgezet op het punt dat eigenlijk dient voor het bevestigen van de buitentent.
Het komt het vertrouwen niet ten goede.
Het is inmiddels al zo koud geworden dat de interne pomp van mijn exped downmat gewoon niet meer wil werken en ik verplicht ben de mat met mijn mond op te blazen.
Zelf kruip ik snel in bed en steek even mijn hoofd aan het raam als ik het noorderlicht alarm af hoor roepen.

 Verwend door het golvend gordijn dat ik in september mocht bewonderen vond ik het spektakel wat ondermaats maar toch jaloers om de "sterrenhemel" functie op de lx3 van Veerle die meer dan behoorlijke resultaten lijkt af te leveren zonder dat je veel na moet denken over de instellingen.
Mijn tochtgenoten blijven nog vrij lang buiten rond trippelen, voluit indrukken absorberend.
Een oranje gloed beweegt zich voorbij mijn tent.
Ik kan het schijnsel goed volgen langs binnen.
Bijna gelijktijdig hulpkreten. Na een eerste verlamming door de kreet probeer ik uit de slaapzak te geraken.
Niet evident wanneer helemaal ingesnoerd.
De ander net op dat moment in opperste concentratie  om zonder morsen de plasfles  vol en de blaas leeg te krijgen.
Brandstof op de handschoenen van Matti gemorst die daarna in brand zijn gevlogen. Nog net op tijd heeft ze ze van zich af kunnen gooien.
Een debacle dat best ernstige gevolgen had kunnen hebben.
De rust keert vrij snel terug hier op de bergflank.
Een heldere nacht en de temperatuur zakt diep weg.
De binnentent vangt de waterdamp op en bevriest ogenblikkelijk tot heel fragiele dunne draden.
Ik voel ook iets van benauwdheid voor de komende dagen bij deze nieuwe ervaring.
Sensaties die nu welig in Matti's hoofd zitten te tieren.
Een groot stuk van de avond hoor ik vanuit het vrouwenlager gedachten over er weer gaan.
Er zit veel herhaling in want het besluit tot terugkeer is genomen maar nog lang niet verteerd.
Matti biedt nog aan om zelf op eigen houtje terug te keren zodat we onze weg kunnen verder zetten.
Een suggestie waar niet op wordt ingegaan.
Op zich had het gekund maar we zijn samen aan een tocht begonnen en ergens moet het ook een gezamenlijk einde kennen.

 Deze plek onder de Niják ligt veel te ver van de mensenwereld.
In mijn hoofd is dat Ritsem. Dan zien we wel weer verder naar het vervolg.

Niják-Kisurisstugan

We keren terug op onze "voetsporen".
In kisuri inspecteert een lap zijn infrastructuur houdt een kort middagdutje tot zijn maat hem op komt halen. Hij steekt ons ter herinnering nog het rekening nummer onder de neus om 320 kronen over te maken.

Terug naar start

Min 24°C geeft de buitenthermometer aan. In de aanloop naar het meer komen we een groepje Nederlanders tegen die net aan hun tocht zijn begonnen. In de kom gevormd door het meer hebben zij temperaturen opgetekend van -33°C maar zo wist iemand te vertellen.

 "Het weer zal verbeteren".
Zachter en met nieuwe sneeuw.
En inderdaad. In de lucht verschijnen de eerste wolken.
Ze lopen naar Kivikkok en reizen dan naar Jokkemok waar ze hun gehuurde pulka's en ski's en tenten inleveren.
Een optie voor diegene die er tegenop ziet om met het eigen materiaal te lopen zeulen tot de start.
Even wordt overwogen dat Veerle en ik  vandaag doortrekken tot Ritsem maar op enkele uren tijd slaat het weer compleet om en in stormachtig weer stranden we bij Akkastugan.
Matti stelt voor dat we toch naar Ritsem gaan door een scooter te huren die ons overzet.
Het geeft ons een extra dag omdat er maar een ochtendbus per dag vanuit Ritsem vertrekt.
De hut beheerster speelt als tussenpersoon. Over de prijs van de overzet moet blijkbaar onderhandeld worden.
300 kronen per persoon.
De man van het Outdoorcentrum die we in de loop van de namiddag zijn tegengekomen komt ons terug oppikken. Het wordt een helse rit over het meer onder een snijdende wind. Ik draag alle kleren die ik bij heb.
Alle perspectief over het meer is weg. Het gaat van markering naar markering.
Ik kan een gniffel niet onderdrukken als ik denk aan de uitspraak van de man deze morgen
"het weer zal verbeteren".
We zijn de enige in het fjällstation.
Minder karakter dan Akkastugorma maar met het voordeel dat er gedoucht kan worden.
Tap wat handzeep af bij de Wc's zodat ik mij niet met afwasmiddel moet wassen.
Op andere vlakken loopt het zuiveringsritueel wat minder vlot.
Daar is het gezond verstand maar tegelijk de mix van emoties en moeilijk te verteren gedachten over het kantelpunt wat we meemaken.
Sprekend voor mezelf. Ik kan me bij ieder van de tochtgenoten een voorstelling maken van wat er nu speelt bij en tussen hen. Probeer binnen dit spanningsveld de kerk in het midden te houden. Het kost me energie, veel te veel energie om het evenwicht te houden tussen de ladingen die mij omringen.
Nee, geen verwijten.
Er is de voorstelling en er is de realiteit.
Beiden kunnen soms verder van elkaar liggen dan ingeschat.
Dan breekt er iets en wordt gezocht naar een eigen oplossing.
Het is mij ook al eens overkomen dat ik heb afgehaakt, een gemakkelijkere route koos, tot zelfs een vervroegde terugkeer naar huis heb gemaakt.

 Iedere krisis heeft zijn uitdagingen. Daar wordt uit geleerd en geeft richting bij een volgende keer.
Het doet me wel besluiten dat de komende wat langere tochten terug solotochten zullen zijn
Ik heb mijn handen meer dan vol genoeg aan het beheersen van de eigen crisissen om mijn spoor niet te verliezen onderweg. Het zijn de bovenste tien centimeter die nu mijn energie opslorpen.
Het verstoort mijn beleven van het onderweg zijn.

Ritsem-Saltoluokta-Pietsautre

Opties worden overwogen om de overblijvende dagen inhoud te geven.
Saltoluokta-kvikkjokk is haalbaar binnen een strak schema maar heeft het nadeel dat er in Kvikkjokk al van vroeg in de ochtend gereisd moet worden met een overstap in Jokkmokk.
Saltoluokta als eindpunt behouden is in het voordeel omdat we terug naar Gallivare kunnen waar we via spoor aansluiting kunnen hebben met de nachttrein die al is geboekt.
Onze buschauffeur is een oude bekende.
We mogen gerust zijn.
Ritsen nog wat afvalzakjes die in de bus liggen.
Degelijk alternatief voor een VBL sok.
Matti blijft in Saltoluokta en gaat morgen richting Sitojaure.
We spreken af dat we elkaar daar binnen 3 dgn zullen ontmoeten om samen terug te lopen naar Saltoluokta.
Veerle en ik doen een korte meerdaagse kampeertocht.

 Na een gezamelijk drankje in het gezellig kader van de hut gaat het de berg op. Kort na de afslag naar het meer Pietsaure onze tenten opgesteld. Heb van Matti 4 aluminium sneeuwankers geleend omdat de houten uitvoering problemen zou kunnen geven om ze bij verijsde  ondergrond vast te zetten
Veel bewolking maar het strijklicht maakt de sfeer die er hangt bijzonder.
 
Pastel tinten terwijl de toppen Lulep Gierkav en Rasek karakter geven aan het landschap.
Ik begin routine te krijgen binnen het dagelijks ritueel van sneeuw smelten en koken.

Pietsaure-Sluggá

Er zijn al ijs vissers aan het werk.
Een tak van een gewei komt uit boven de bevroren laag van het meer.
Een pluk haar verraadt dat er nog wat meer verborgen moet liggen.
"Kuifje in Lapland"

 Met het gedacht om de hoorn af te breken komt de rest van de schedel en bijhorend tweede hoorn uit de sneeuw naar boven.
Zo'n volledig gewei wordt zelden gevonden  maar nog teveel haar en bloed om er maar aan te denken de trofee op de pulka te binden.
Vermoedelijk door de isolerende sneeuwlaag op het meer maar geregeld borrelt er wat water op als de stok in de sneeuw wordt gestoken.
Aan het scooterspoor te zien dat hier diep is ingesleten in de ijslaag is het draagvlak alles behalve stabiel.
Onder ons gewicht is af en toe een dof geluid te horen van het ijs dat zich zet.
Het wordt duidelijk als we bij de uitloop van het meer komen.
De rivier is niet bevroren.
Had eerder voorgesteld om een afsteker te maken door naar de col te klimmen tussen Sluggá en Giehpes. Geen aantrekkelijke gedachte volgens haar. Voor het eerst hoor ik bij haar wat twijfel over ons plan als ze de gedachte oppert om hier ergens een kamp te maken om morgen een dagtocht te maken om daarna terug te keren.
Het klopt, we hebben geen overschot van tijd maar nog steeds genoeg om morgen te beslissen terug te keren mocht het weer verder verslechteren.
We ronden Tjagasj en klimmen naar de westflank van de Sluggá.
Het gaat richting vier uur. Het waait wat met erg beperkt zicht. Bij het ronden van Slugga' gehoopt dat de voorpost van Ähpár, de Sjuodji in beeld zou komen om ons zo te oriënteren maar die bleef voorlopig verstoken.

 Het plan voor morgen was om via de vallei tussen die twee toppen door af te dalen naar Sitojaure.
In de verte komt het grote meer Suorvajaure in beeld met daarvoor de Hállji een top die ik vorig jaar heb gerond toen we Vuosskelvágge binnen trokken.
We besluiten om het hier voor bekeken te houden en slaan onze tenten op.
De sneeuw draagt goed en het platform is snel gemaakt.

 Sluggá-Sitojaure

Het weer is niet zo bijster veel veranderd deze nacht.
Na een tijdje onderweg kunnen we even een glimp opvangen van Ähpár voor hij weer in de wolken verdwijnt.
Nu begin ik te twijfelen. De afstanden in deze hoek zijn gigantisch. Een heel geërodeerd landschap met tal van bulten doemt op voor ons. Dat gaat tijd vragen als we de rechtstreekse weg naar de vallei kiezen.
Toch niet beter om maar gewoon terug te keren op onze stappen?
Op aangeven van Veerle lopen we een eindje terug en zoeken het wat hoger op de flank van Sluggá om dan in een boog af te dalen naar Sijddoädno.

Zonder er een woord over te reppen met elkaar is hiermee afgesproken onze route gewoon verder te zetten.
Een kudde rendieren zit zijn schamele kost bij elkaar te schrapen.
Het laatste stuk tot de vallei is te steil voor ons nieuwelingen en we binden de ski's vast op de pulka.
Geregeld moet er heupdiep een weg door de sneeuw worden gezocht.
Om het tijdschema niet in de war te gooien skippen we het oorspronkelijke plan en blijven we aan de voorkant van Sjuodji.
De kaart kleurt groen en in het hoofd doemt het spookbeeld op van een door struiken dichtbegroeide vallei waar het werken is om doorheen de korrelsneeuw te geraken.
Bangmakerij in de kop want tot aan Sitojaure lopen we over een stevige ondergrond met slechts  her en der wat bomen.
Een scooterspoor geeft een gemakkelijk houvast.
Sitojaure ligt er stevig bevroren bij.
We blijven kort bij de oever. Nemen een kijkje bij een afgesloten bouwsel.
Een mens kan fysiek en mentaal breken daar heb ik het al over gehad. Deze keer was het breekpunt materiaaltechnisch.
Het kliksysteem waarmee de stangen van Veerle's snowsled werden vastgezet heeft het begeven.
Het wordt tijdelijk met een stuk koord hersteld.
Gelijk het signaal om ook aan deze dag een eind te breien.

 Sitojaurestugorna

De wind jaagt over het bevroren oppervlak en neemt de korrels sneeuw met zich mee.
Hij zit gelukkig in de rug.
Af en toe trek ik eens stevig door om opgewarmd te geraken tot ik later op dag bij een terugblik Veerle zie molenwieken.
Stang twee van haar pulka heeft het begeven.
Eer ik was terug gekeerd om te zien wat er aan de hand was had ze hem al hersteld.

 Hoewel de weg lang over het meer was het niet eentonig schuiven. Hogerop worden er bakken sneeuw van de berg geblazen, blinkend in de zon terwijl gefocust op de voeten  de korrelsneeuw sporen doen vervagen wanneer hij schurend over het ijs ons het nakijken geven.
Tegen twee uur komen we aan de hut. Maken kennis met een goedgemutste beheerster van de hut.
Mooi getaande en gerimpeld huid maakt haar naturel.
Ik denk dat Oil of olaz nog niets aan haar heeft verdiend.
Moet opnieuw mijn verhaal opsteken dat ik wat laat was met het aanvragen van mijn lidkaart van de jeugdherbergcentrale om ze nog op tijd via de post binnen te krijgen.
Die 16 euro heeft goed gerendeerd, wetend dat per nacht 100 kronen korting wordt gegeven.
Matti is op uitstap en komt wat later op de dag terug binnen van haar uitstap. Gisteren is ze met de beheerster gaan ijs vissen.
De houtvoorraad wordt aangevuld. Je zou veronderstellen dat Zweden zelf voor zijn berkenhout zorgt maar blijkbaar wordt dat goedkoper aangekocht in Estland.
Later op de avond komt er nog een solotripster binnen gewaaid.
Ik was buiten een korte ervaring in Noorwegen niet bekend met het Zweedse huttensysteem maar moet bekennen dat ik dat een openbaring vond. Het zet mij aan het denken dat dit ook wel een manier is om samen met mijn vrouw Wilma eens een tocht te ondernemen die haar het nodige comfort biedt na een dag van inspanningen.
Met voorsprong ben ik een van de kostelijkste tochten -ooit- aan het lopen. Ach laat ik er maar van genieten. Al moet er in dat "genieten" nog wat weg worden afgelegd. Ik merk bij mezelf dat ik nog zit te twijfelen over mijn vaardigheden om in alle omstandigheden de juiste beslissingen te nemen.
Verrast over de variatie van "soorten" sneeuw. Ieder met zijn kwaliteiten en nukkigheden.

Sitojaure-Saltoluokta

Het is twintig kilometer tot Saltoluokta fjällstation. De grootste uitdaging zit in de laatste kilometers als het steil naar beneden gaat.
Heb gisteren nog wat instructies gekregen van Matti hoe geremd kan worden.
Als ik de houding probeer te kopiëren schijnt het dat ik er maar wat "benepen" bij stond.
Stel me daar een klein jongetje voor met een overvolle blaas.

 Noorwegen blijkbaar minder tolerant voor motorscooters en daarom wijken ze uit naar hier.
De rust is soms ver te zoeken. Blijkbaar heeft de jeugd door het slechte weer de mogelijkheid niet gehad om buiten te komen en zitten ze het nu te compenseren wist de beheerster te vertellen.
Geef mij maar het gezucht komend van een hondenspan voor wie lopen hun leven is.
Onderweg komen we nog de Duitse jongen tegen die we eerder in het station van Gallivare zijn tegengekomen.
Een overvolle pulka en tegelijk ook nog een grote rugzak. Erg vlot geraakt hij niet vooruit.
Op zijn pulka ligt de slaapzak uit te drogen.
In de schuilhut halverwege nemen we onze middagpauze.
 Leg een nieuwe repel plakband over de stiksels van de stijgvellen.
Slecht beheer van mijn kledij heeft gemaakt dat ik het erg koud heb gehad in de voormiddag.
Hoewel de zon schijnt trekt de wind alle warmte uit mijn lijf.
Matti sjeest, eenmaal de afdaling in zicht komt vooruit om voluit te genieten van haar afdaling met de instructie op zak dat we deze avond op restaurant willen.
Goede commentaren gehoord over hun keuken.
Een tijdje hou ik het vol maar vanaf het moment dat het echt steil naar beneden gaat doe ik de ski's uit en bind ze op de pulka.
Van bovenaf is te zien dat Saltoluokta een gevaarlijk meer is. Duidelijk een paar wakken te zien.
De rechte weg kiezen tussen Kebnats en Saltoluokta is in de winter geen goed plan.
Gewoonlijk heb ik het er niet zo mee maar deze keer waren de douche en sauna een weldaad om te ondergaan. Geef nog een handvol geweerkogels af die op de schouw liggen van onze hut.
De jacht op sneeuwhoenders is al een paar dagen verboden.
Even niet door dat de sauna een gescheiden gebeuren is.
Matti past voor de menu en sluit aan bij het dessert.
Zelf gooi ik me als het ware op het buffet.
Een goede afwisseling op mijn dagelijks toerbrood menu dit terwijl mijn tochtgenoten zichzelf een veel gevarieerder voedingslijst gunden.
Een drie gangen menu met bijhorende wijnen door de kok van dienst tijdens een plechtig openingsmoment van uitleg voorzien.
Een geluk dat bij iedere gang niet van bestek werd gewisseld anders begon ik nog meer te vrezen over de prijs van deze bacchanalen.

 Het moet toch nog ergens te zien zijn dat we in een berghut zitten.
Ik neem me voor, hier kom ik nog wel eens terug met Wilma.
Het comfort van de hutten en doorheen de dag doen we iets aan beweging.
Een formule die heel waarschijnlijk een heel verteerbaar geheel vormen.
Niet voor in het kort.
Volgend jaar wordt het na wat slappe jaren terug een Pyreneeën jaar.
Dan moet al mijn verlof bij elkaar worden geperst om dan na wat goede  wil van de collega's genoeg tijd te krijgen om de oversteek te maken.
Die loop ik alleen.
Een terugblik op verschillende wandeljaren en tegelijk vooruit  naar het Middellands zeegebied.
Het laatste ontbrekende stuk na Carlit wordt nieuw.

Film in de ochtend nog vlug de werking van mijn pulka rem. 
Is het statief toch nog dienstig geweest.
Nog nooit zo weinig foto's gemaakt onderweg.
Een meer dan nuttig onderdeel als je geen stangen maar touw wil gebruiken hier in Sarek. Perfect werkt het niet. De pulka zit minder te duwen  als bij stangen maar iedere keer moet je de snok verdragen om de rem te lossen.
Straks laten we ons nog over het meer voeren. Arrenslee gewijs op banken gedrapeerd met rendier huid. Vooraan een stinkende luidruchtige motor.
Gratis als je in de hut hebt geslapen.
Dan begint onze lange weg naar huis.
Ik moet nog de Ier vermelden die in onze trein coupé zat.
Werkt in de week hoog in Zweden in de stad Luleà. Geeft er programmeertaal. Een betere dan hem vind je niet orakelt hij.
Het is bijna weekend en nu gaat het richting Stockholm naar zijn vrouw en kinderen.
Begint zijn verhaal te doen en naarmate de blikken bier die hij bij zich draagt naar binnen gaan voel ik hoe ontworteld hij is.
In aanvang neemt hij afstand van zijn geboortegrond, Ierland waar hij zich onder de Engelse bezetting tweederangs  heeft gevoeld. 
Nee, hij voelt zich op en top Zweed. Gerespecteerd door iedereen.
Ierland heeft hij definitief achter zich gelaten wil hij ons doen geloven.
Maar meer en meer, wanneer hij 'vervloeid' door de alcohol zijn geraamte verliest sluipen zijn eerste levens ervaringen binnen in het verhaal, wordt hij emotioneel, wijst hij zijn moeder, die hem gedragen heeft, af. 
Wanneer zij naar hem keek, heeft hij nooit de twinkel in haar ogen gezien.
Nergens zal hij zich ooit nog echt thuis voelen.
Op velerlei vlak is deze tocht een heel intense ervaring geweest die doorheen de tijd gegarandeerd als alles wat is uitgerijpt meer in balans zal zijn.
Om droog te eindigen:
Ik heb nu een begin van toerski ervaring.
Dat nemen ze mij niet meer af.

Foto's

Reacties

Populaire posts